4. Vandaag is het dierendag!

Ook vandaag begon de dag al vroeg, midden in de nacht kwam er een gegil en gehuil uit de kamer van Madelief en Rozie. Madelief had het gepresteerd om aan de bovenkant uit haar bed te vallen. Haar hoofdeind kan namelijk niet precies tegen de muur, daar is nog een richel van zo'n 40 cm. Best knap om daar in te vallen. Gelukkig ging ze daarna gewoon weer slapen en wij ook. 

De plakvoetjes kwamen vandaag pas om 6.45 uur, nadat we weer jarig waren geweest lieten we de dag beginnen. Ik had er echt zin in want we zouden naar Playa Grandi gaan, de plek waar we vorig jaar met schildpadden hadden gezwommen. Dus na een boterham en natuurlijk een tekening gingen we gewapend met kaart en navigatie op mijn telefoon naar de westpunt van het eiland, een rit van ongeveer een uur. Ik schrijf of er nu iets heel spannends gaat gebeuren maar dat is helemaal niet zo :). Ik keek namelijk vreselijk goed op de kaart én ondersteund door mijn telefoon leidde ik ons feilloos naar de plek waar we vorig jaar ook waren geweest. En het was wederom fantastisch. Dit keer kon Madelief ook mee het water in want met haar zwembrilletje kan ze goed onderwaterkijken en ze kan echt lang haar adem inhouden. Emily heeft nog steeds niet door dat je je mond moet dicht doen als je je toet onderwater houdt dus die vindt het niet zo heel lang leuk. Ik ging samen met Rozie het water in en we zagen echt prachtige kleine en grote schildpadden, een keer zelfs 3 tegelijk. Hele grote met wel een doorsnede van één meter. Ze zwommen weer zo mooi, ze vliegen echt door het water. Soms stond de zon op het water en zag je hun hele tekening op hun rug zo scherp. Rozie heeft een mooi filmpje gemaakt van de zwemmende schildpad, hij zit er bij (zie video’s). Toen we doorzwommen zagen we een muur van vis! Dat was echt bizar. Ik heb wel eerder in Mexico tussen een school gezwommen maar daar kon je doorheen kijken en echt tussen zwemmen of boven. Dit was zo’n grote laag vis (van per stuk maar 10 á 15 cm) maar het waren er zo ontzettend veel. Ze zwommen zo dicht op elkaar en de rand van de school was gewoon zwart/wit. De school werd dus niet steeds dunner maar gewoon alsof er een schutting tussen stond. Ook daar hebben we een filmpje van, al geeft dat het gevoel niet weer maar je ziet wel dat het er echt heel veel zijn. Soms zwommen we naar beneden en dan waren we net Mozes die de zee deed splijten. De hele school splitste en kwam daarna weer bij elkaar. Zo gaaf om te zien.

Daarna lekker gelunched terwijl we uitkeken op een klif van 12 meter waar mensen vanaf springen (in het water…dat is wel een belangrijke toevoeging). Zo konden we heel educatief een lesje groepsdruk geven aan Roos als er één iemand nog boven stond en er vijf man beneden aan het joelen waren dat zij moest springen. Na een lekkere lunch weer terug naar huis, we hebben de auto dit keer veel langer dus we hoeven niet alles in één dag te proppen. Reden we op de heenweg langs boven, nu zouden we langs onder rijden. Nog steeds met kaart, googlemaps én de credits van de heenweg gingen we op weg. Je zou denken dat toen ik duidelijk zei, hier naar links dat Olaf netjes naar links zou gaan. Maar nee hoor, na drie keer vragen of ik het wel zeker wist (wat niet getuigt van enige vrouwenkennis maar toch, ik hield voet bij stuk natuurlijk) ging hij wel naar links maar ging hij leuteren over de stand van de zon! Over noord en zuid en andere cowboyachtige manieren om je weg te vinden. Ik hield natuurlijk vol maar toch wilde hij graag draaien, nog een keer de navigatie zijn werk laten doen en ja hoor, ook de navi zei dat we onze weg gewoon moesten volgen. Nadat hij dat gedaan had, nog een keer stoppen, zelf op de kaart kijken, weer over de zon beginnen en weer door rijden. De zon staat hier om een uur of twee gewoon nog steeds recht boven je maar vooruit laat jij je maar sturen door de zon. Zonder enige verkeerde afslag ons gezinnetje naar huis gemanoeuvreerd.

Na het eten, als de kleintjes in bed liggen en ik Roos voorlees uit mijn lievelingsboek van vroeger ‘de gebroeders Leeuwenhart’ schiet er ineens iets op de bank. Brrrr ik vermoedde dat het een kakkerlak was en daar heb ik niet zo’n goede herinneringen aan. Olaf zijn credits onthoud ik wel, ik weet dat hij heel goed enge beesten kan vangen en hij is maar één slaapkamer ver. Ik durf de kussens van de bank amper op te tillen maar daar blijkt hij al niet meer te zitten.  We trekken de bank van de muur en ja hoor, Olaf bevestigt mijn vermoeden een kakkerlak van 5 cm groot! Ol met bakje probeert hem te vangen, maar zjoef daar rent hij keihard de slaapkamer in. Maar Olaf ook zjoef de slaapkamer in en yes hij zit in zijn bekertje. Met kartonnetje (dat was mijn bijdrage, erg belangrijk anders floept hij er weer uit) hebben we hem zo naar buiten gegooid uit het raam. ‘We’ net als bij voetbal, want diegene die de voorzet geeft, heeft eigenlijk mee gescoord, toch?

​Voor de foto's en filmpjes kijk maar bij de foto's en filmpjes.