14. Dromerig

Dromerig

Zoals Babette al voorspeld had was ze inderdaad ziek. Gelukkig ging de therapie gewoon door en kreeg Emily nu Sebastiaan. Een fysio (Duits maar hij spreekt een aardig woordje Nederlands) maar goed geïnstrueerd door Babette én ook de stagiair Nicole is natuurlijk gewoon een afgestudeerde logo die al de hele vorige week heeft meegelopen. Toch is het wel een beetje jammer. Ze moeten natuurlijk alle twee weer aan elkaar wennen maar het gaat wel goed. Alleen aan het eind probeert ze hem even uit door voor ze uit te lopen en niet terug te willen lopen. Het duurt even en veroorzaakt zelfs een file want nu kan Suus er ook niet langs dus moet iedereen wachten tot Sebastiaan Emily gaat halen en vanuit de oude plek weer samen naar het hek lopen, uiteindelijk wint Sebastiaan (een beetje 😉). We gooien bij het nabespreken het surfplankje nog even in de groep maar daar kan Sebastiaan kort over zijn, dat gaat niet lukken. Sami kan het nog niet, Bonnie is nog gewond en Chabellita is niet sterk genoeg om Sebastiaan en Emily te duwen. Ik opper nog een crashdieet van 2 dagen….maar zelfs dan gaat het niet werken.

Na de therapie en het gebruikelijke kleurmoment gaan we nog even naar het zwembad. De kleintjes worden zichtbaar sterker (wie niet als je 100x per dag de kant op klimt) en gaan steeds beter ‘zwemmen’. We hebben trouwens gewoon betaald voor een trappetje in het zwembad (en ook gekregen). Dat doen we een volgende keer dus ook niet meer.

Na de lunch ga ik nog even alleen snorkelen, Rozie wil niet mee en Olaf kan niet mee want ze zijn toch nog wel wat klein om alleen te blijven. Ik ga bij mijn favoriete appartementje het water in en zwem eerst naar de ‘uitgang’ van de baai. Eigenlijk wil ik er doorheen. Babette zei dat het daar erg mooi was maar de stroming is best sterk en je moet tussen de rotsen door en zo in mijn eentje als niemand kijkt of ik niet als een zeemeermin op de rotsen beland vind ik toch niet zo’n fijn gevoel. Dus ik zwem langs de rotskant terug en word daar toch ook getrakteerd op prachtige vissen. Ik blijf even hangen bij de brug (waar we iedere dag overheen lopen naar het cdtc) en zwem door een ware viswinkel. Wat een joekels en wat zijn het er veel. Geen idee wat hoor, gewoon vissen zoals je ze zou tekenen (al passen ze niet op je tekenvel zo groot) en helemaal zilver. En een hele school met een soort van sardientjes. Ik blijf even kijken. Die grote hangen een beetje op hun plaats, allemaal met hun neus dezelfde kant op en doen eigenlijk niks. Die sardientjes zijn vooral chaotisch of ze communiceren wat langzaam. Dat de voorhoede roept TERUG en dat het nog niet bij de achterhoede is aangekomen en dat het middenveld iets zegt van huh? Hoorde jij ook wat en dat de helft dan ongeveer reageert. Mmmm het lijken onze kids wel 😊.
Ik zwem tussen de boten door, best een beetje krap dus ik hoop maar dat ze niet bedacht hebben om nu te gaan varen, dan word ik een soort aflevering van Bones. Het ging helemaal prima dus ik zwem nog even verder tot ik het koud krijg 😉. Ja dat wordt wat als we 30 graden in temperatuur terug moeten gaan als ik dit al niet trek.

Na mijn snorkeluitje gaan we met zijn viertjes nog even naar het sea-aquarium (Roos gaat naar het grote brussen programma). Ik wilde nog naar de zeeleeuwen gaan kijken, daar waren we nog niet geweest. Madelief slaagt erin om haar vanochtend bij de piratenspeurtocht gekregen (kermis)ring, bij de zeeleeuwen te laten vallen…tja die moet eruit. De zeeleeuwentrainster vist hem er gelukkig handig uit dus we hebben niet per ongeluk een zeeleeuw omgebracht. Fjiew.

Daarna nog een dolfijnenshow meegepikt. Mijn favoriet. Als je om 16.15 uur gaat kijken staat de zon al laag, wordt het water zwart met een prachtige flikkering van de zon. Dat, gecombineerd met prachtige nummers van Phil Collins uit de film Tarzan (two worlds, one family) maakt het helemaal mooi en dan zijn de dolfijnen het kersje op de taart. Nee eigenlijk is Emily dat. Ze staat op de eerste rij met haar handjes aan het hek. Danst mee op de muziek en klapt op zijn hardst met haar handjes boven haar hoofd als de dolfijnen om het hoogst springen. Ik weet niet waar ik het meest van geniet. Nou ja, eigenlijk wel natuurlijk 😉. Maar phoe dit zijn wel de momenten dat ik een beetje voor me uit mijmer, al langzaam begin af te tellen en denk aan die vreselijke winter die al lang voorbij moest zijn als we thuis zouden komen.

Dat is het moment dat ik besluit het etentje dat we cadeau kregen van mijn moeder in te zetten. Wat nou kou en aftellen, wij eten vanavond in korte broek met onze voetjes in het zand met een ondergaande zon bij Chill. Dank je mam! Wij dromen nog even verder. Oh nog even een leermomentje, Madelief niet meer de tas in laten pakken. Dank je buurtafel die wel babydoekjes in hun tas hadden zitten. We konden ze goed gebruiken.