3. Saroma is back!

3. Saroma is back!

Vandaag kwamen de plakvoetjes om 5.30 uur, dat is half 6! Om 5.45 waren we alle twee al jarig geweest en had ik met veel enthousiasme mijn net-als-of DVD van kinderen voor kinderen uitgepakt. Op zo’n moment voel ik me echt een hele goede moeder. Maar dat gevoel heb je ook wel echt nodig om 5.45 uur. Als papa een geluidje maakt, zegt Emily: mama, mama, kijk, tada PAPA! Ik had natuurlijk heel verbaasd kunnen reageren maar dat doe ik niet want ik houd nog graag even mijn goede moeder gevoel, maar het zou wel leuk zijn 😉 .
Om 6.00 uur vraagt ze: mama, mag ik kleuren?
Om 6.30 uur mag ik kleuren?
Om 6.45 uur nog een keer, liefie over een half uurtje nu is het echt nog te vroeg.
Om 7.15 uur zijn er twee aan het kleuren, Emily slaapt weer….

Het blijft grappig zo vroeg op staan want ook vandaag ga ik om 9.15 uur met de meiden naar het zwembad. Olaf kan de auto pas om 11.00 uur ophalen dus dat kan nog makkelijk. Madelief en Emily proberen het zwemtempo van Rozie bij te houden. Je ziet ze moe worden. Af en toe spelen ze ‘Kanoa’ dan kunnen ze even uitrusten. Emily komt met twee denkbeeldige emmers vis aanlopen en gaat samen met Madelief op de kant zitten als een echte dolfijnentrainer. Roos doet op commando kunstjes en weet de visjes, die ze niet kan zien, toch iedere keer weer uit de lucht op te vangen. Hartstikke knap!

Als we teruglopen naar ons appartementje om wat te drinken komt Olaf net terug met de autosleutels. We drinken wat op het balkon om daarna boodschappen te gaan doen. We slepen ons suf met die drankjes van de keuken naar het balkon. Lastig hoor zo’n groot appartement. Olaf vraagt of we geen dienblad hebben. Ha, ja dat was ook zo, daar baalden we vorig jaar ook van en toen hebben we een dienblad gekocht! Dus alle kastjes binnenste buiten en ja hoor, daar is ons dienblad. Net als vorig jaar baal ik dat we niet een paar euro extra hadden uitgegeven zodat het dienblad ook stevig genoeg was om 4 glazen te dragen maar toch. Het is leuk om zo langzaam je ‘eigen’ appartement een beetje te verbeteren. Ik besluit meteen om op het boodschappenlijstje ook ‘haakjes’ te schrijven zodat we de thee en handdoeken kunnen ophangen en stuur een berichtje naar Jose de beheerster van ons appartement met het verzoek of we nieuwe pannen mogen. We hebben gisteren namelijk al de antiaanbaklaag opgegeten. Maar perfect geregeld, die middag hebben we drie prachtige nieuwe pannen. Zo maken we samen ook dit jaar het appartement weer mooier, wij met de haakjes, zij met de pannen. Verschil mag er zijn.

Eindelijk zijn we klaar om boodschappen te doen. Even Emily nog bliepen en dan kunnen we weg….5,7 pijl naar beneden. Ok, we kunnen dus nog niet weg. Olaf smeert een boterham voor Emily en gelukkig knabbelt ze die vlot weg. Gewapend met mijn gedownloade kaart op mijn telefoon gaan we de auto in. Emily is onder de indruk van de mevrouw die vertelt welke kant we op moeten. Als ze zegt naar rechts, herhaalt Emily dat en ze legt Olaf uit dat de mevrouw naar rechts zei als hij niet direct het stuur omgooit. Helaas als de mevrouw zegt dat we er zijn is er nog geen supermarkt te bekennen. Verdorie….tja wat nu. Ik typ ‘Vreugdenhil’ in, de naam van de supermarkt…de mevrouw zegt dat we op 30 meter afstand zijn…dat zouden we toch eigenlijk zelf moeten kunnen. Wat zijn we toch vreselijke ANWB typjes, geen wereldreis voor ons. Wat we moeten doen is ehhh nog 30 meter rechtdoor rijden en dan naar rechtskijken. Maar het ziet er van de zijkant ook echt niet supermarktachtig uit maar tja de vlaggen met Vreugdenhil erop hadden een tip kunnen zijn. We stappen uit en Emily spreekt de eerste persoon die ze ziet aan. “Meneer, meneer, de mevrouw zei…” Dit keer ben ik eigenlijk ook wel benieuwd wat de mevrouw zei, ik heb geen mevrouw gezien en mij noemt ze eigenlijk altijd mama. “Meneer, de mevrouw zei naar rechts!” Ondanks dat de meneer gewoon Nederlands verstaat begrijpt hij haar toch niet. Tja das dan toch Emilies, daar moet je altijd bij zijn geweest om het echt te begrijpen.

We blijven meer dan een uur in de supermarkt en ik word steeds krenteriger. Jemig wat is het hier duur en ik vraag me heus af wat de mensen hier verdienen. Toetjes zijn hier eigenlijk onbetaalbaar, een pak vla is bijvoorbeeld € 6,- en eigenlijk eten wij altijd een toetje. Maar dit is toch niet leuk meer. Ik wilde de kleintjes nog wat strand spul geven, gewoon een schepje en een emmer maar dat kost meer dan € 12,- en dan is het nog een truttefrut schepje ook. Dan maar gewoon met hun handen, worden ze lekker zacht van. Maar dat toetje zit me dwars maar daar staat op de plank mijn jeugdsentiment Saroma! Ik doe gek en koop er meteen twee. Thuis blijkt de gebruiksaanwijzing in het Engels zo bizar ingewikkeld opgeschreven dat ik aan mijn eigen intellect ga twijfelen… hoe moeilijk kun je melk en poeder in een bak en heel hard kloppen opschrijven maar ik heb het allemaal over voor dit stukje herinnering. Wat fijn dat mijn kindjes later als ze groot zijn ook deze goede herinneringen kunnen hebben aan dit staaltje chemie.