1. We zijn er weer!

Aangekomen!

Yes we zijn weer thuis, grappig hoe dat voelt na een jaar. Roos zei het toen ze naar binnen liep en zo voelde het voor mij ook. We keken wat er veranderd was. Een nieuwe bank, de oude lounge bank op de porch en een nieuwe wastafel.  Die veranderingen kunnen we wel aan. Jose vertelde over een sluiproute richting het CDTC, kunnen we toch nog op avontuur vandaag want die hadden we vorig jaar nog niet ontdekt.

Gisteren ging het ongekend vloeiend. Het pakken was zo goed voorbereid.....dat we de avond voor vertrek onderuitgezakt tv konden kijken. Vervolgens opgestaan op onze normale tijd alleen hoefden we de kinderen nu niet wakker te maken, die stonden al stuiterend aangekleed naast ons. Daardoor liepen we al snel voor op schema. Ze stuiterden vrolijk verder waardoor we marge op marge kregen en uiteindelijk iets over 9.00 uur al op schiphol arriveerden. En nieuw dit jaar: stoppen bij vertrekhal 2 en auto met sleutels en winterjassen inleveren en zo vertrekhal inlopen. Net als vorig jaar hadden we flightassistance waardoor we als echte vips overal langs mochten. Alleen bij de koffercontrole mocht Emily haar diabeteskoffer helemaal open. Zo zorgvuldig als Olaf hem had ingepakt kwam hij niet terug, maar met het ruimtelijk inzicht van mijn lieve echtgenoot zat het na wat ompakken weer bijna net zo mooi als toen we vertrokken. 

Toen nog zeeën van tijd op Schiphol. Op naar de speelplekken, eerst een uurtje NEMO daarna een uurtje spelen in een vliegtuig. Olaf verleid met een kopje koffie waardoor Rozie en ik aan de milkshake konden. Vooraf netjes aangegeven dat we hem alle twee een beetje moesten delen met Madelief want die kan geen hele op. Gelukkig lust Emily geen milkshake ;). Na het doorstaan van een flinke rij, heel Schiphol gaat blijkbaar om 11.00 uur aan de MC bacon, kwamen we terug met onze vangst. Blijken beide kleine dames het nu echt tijd vinden voor een verandering en weg waren onze milkshakes. Gelukkig weet je door Emily haar diabetes al snel hoe slecht een milkshake is, binnen enkele ogenblikken zat ze op 20...waardoor het iets minder erg was dat hij voor de helft gejat was.

Daarna was het al snel tijd voor het boarden, ons vliegtuig stond in het uiterste puntje van Schiphol. Hoe verder we liepen hoe kouder het werd en de mooie vloer en plafonds hadden inmiddels plaatsgemaakt voor af en toe een zwarte balk boven je en een versleten gietvloer onder je. Het boarden liep een half uur vertraging op omdat de gehaktballetjes met boerenkool te laat arriveerden maar toen mochten we erin. We zaten met zijn vijfjes op een rij. De meneer naast me straalde uit, toen ik hem gedag zei, praat vooral niet tegen me, waardoor ik tijdens de 9,5 uur durende vlucht als een soort banaantje richting Madelief gebogen zat. Phoe dan duren 9,5 uur lang. Maar de kinderen deden het fantastisch, ondanks dat Emily steeds op de knopjes van haar afstandsbediening duwde, waardoor haar film steeds verdween en Madelief in een vloeiende beweging haar appelsap van haar tafeltje zwiepte.

Eindelijk mochten we eruit, ondanks onze flight assistance duurde het nog zo’n 1,5 uur voordat we bij het CDTC busje stonden. Maar dan zijn we thuis! Volgens mij hadden we de vorige keer echt nog s avonds gegeten. Nu ben ik kapot en heb ik echt genoeg gegeten in het vliegtuig waardoor we uitpakken en lekker in ons eigen bed kruipen. Het is dan 20.45 uur, lokale tijd (1.45 uur Nederlandse tijd, niet zo heel raar dat we moe zijn. Om 6.30 uur (11.30 uur!) hoor ik de vertrouwde plakkerige blote voetjes op de plavuizen, ons volkje is wakker. Roos slaapt nog

wel, dwars op haar bed. Maar de kleintjes willen kleuren, tuurlijk alsof we niet zijn weggeweest ;).

Olaf heeft mazzel dat ik zit te schrijven want daardoor kan hij naar het schaatsen kijken maar nu wil ik toch echt naar buiten, de dolfijnen wachten. Het is gelukkig droog! Toen we aankwamen regende het heel hard. Toen bedacht ik me al dat heel veel tropische buien thuis toch echt gewoon een regenachtige dag heet. Nu is het erg bewolkt maar droog en dat is voor ons huidje niet verkeerd en het lijkt gewoon of je de kids sneller heb aangekleed in een korte broek met t-shirt dan in een lange broek met shirt. Heerlijk toch om dat te geloven!