11. trail and error

11. Trail & Error

Ha vandaag mochten we lekker uitslapen. Geen dolfijnen therapie voor Emily. Vandaag lekker uitslapen en dan croissantjes (ja met een echt oven kun je hier heerlijk eten) was de verwachting.

Emily stond om 5:00 uur naast ons bed en zegt: “Ik zit te laag”. Even checken en ja hoor feilloos aangegeven. Vroeger moesten we door trial & error erachter komen maar tegenwoordig geeft ze het goed aan. Nog te vroeg om eruit te gaan dus alvast haar medicijn gegeven (zitten toch 5 Koolhydraten in) en ze sliep weer even verder. 6:00 uur stond Madelief naast ons bed of ze erbij mocht. Ja hoor prima. Maar Madelief wiebelde erg veel. Na een tijdje vond Imke het veel te warm en had ze behoefte aan wat meer ruimte. Ze ging even buiten op het balkon liggen. Ze moest eens weten hoe warm ze het ’s middags zou krijgen 😉. Al snel kwamen allebei de dames net naast haar hoofd kleuren en vroegen ze continu welke kleur ze nu weer moesten gebruiken. Van slapen kwam bij haar niets meer en sliep ik nog lekker een uurtje verder.

Uiteindelijk allemaal eruit en aan de croissantjes. Dat is toch wel lekker hier hoor. Palmbomen, zee en dan op het balkon aan de croissantjes. Vandaag staat het Christoffel park op het programma. We rijden erheen. Onderweg moet Emily niezen. “Emily heb je snot?” vraagt Imke. “Nee sorry, het spijt me” zegt ze. Dan zegt Madelief: “het geeft niet hoor, het is jouw snot”. Bij het Christoffel park blijkt het al te laat om een trail te lopen. Foutje bedankt, toch nog te laat weg gegaan. We hadden gewoon gelijk eruit moeten gaan om 5:00 uur. Cognitief dissoneren wij ons dat het misschien ook wel wat zwaar geweest was met Madelief en Emily om de berg op te gaan 3 uur lang. Gelukkig kunnen we morgen niet uitslapen want zondag hebben we de family swim om 8:10 uur!

We pakken de Christoffel berg autoroute. Imke vraagt nog aan de mevrouw of het wel geschikt is voor iemand met hoogtevrees. Ja hoor zegt de mevrouw. Er zijn geen afgronden en je gaat niet de berg zelf op van 375m. Dat gaat alleen per voet.  

We rijden mooi tussen de cacti (zo zeggen ze dat hier) en stoppen bij een ruïne van het plantage huis Zorgvlied. Daar kunnen we toch een mooie kleine wandeling doen van de vloer waar vroeger gierst werd gedorst, tot de resten van het huis zelf.

We rijden weer verder en de wegen zijn redelijk smal en steil. We rijden omhoog en dan ineens is de weg weg en moet je maar hopen dat je mooi midden op de smalle weg naar beneden rijdt. Imke gilt en krijgt het warm als haar hart 200 slagen per minuut maakt. Een helling van bijna 20%! Wie had ook al weer gezegd dat deze route geschikt was voor Imke? Trail and error, de route is toch een stuk spannender voor Imke dan verwacht. De meiden vinden het wel geweldig als we ineens naar beneden rijden en hun maag voelen kriebelen maar toch ook wel spannend. En Roos, die in de Baron 1898 van de Efteling durft, vindt het toch ook wel spannend. Het is toch makkelijker als je het stuur in handen hebt.

Gelukkig rijden we toch nog verkeerd op de eenvoudige routekaart waardoor we een stuk afsnijden en wat sneller weer bij de start/finish uitkomen. We kwamen wel nog langs een kopermijn maar twee mooie uitzichtpunten hoog in de heuvels hebben we dan wel gemist. Foutje.

De lunch is zeker geen foutje. De lunch wordt verzorgd door een restaurant (trio penotti) dat aan de overkant zit maar ook in het park de lunch verzorgd. Super lekker! Emily lijkt op petje pitamientje en zegt met wat hulp, “ik vind het gewoon lekker”. We zetten het op de film. Roos geniet heerlijk van haar hamburger.

Daarna wil ik het museum bezoeken maar ook dat is al weer dicht. Dat gaat lekker. Dan maar weer nog een route langs de kust rijden. Af en toe eruit om een klein stukje te wandelen over mooie trails bijvoorbeeld naar een mooi uitzicht punt of naar Boka Grandi. Waar het water weer hard tegen de rotsen slaat. Het pad er naar toe heeft mooie rotsformaties waarbij de zachte delen er tussen uit zijn gesleten en mooie creaties over blijven. Ook weer een heerlijke weg met mooie hellingen voor het betere buikgevoel. Wat is het toch een mooi pretpark hier. Met 5 kaartjes voor €30,- voor de achtbaan van vandaag was het een goedkoop dagje uit.

En dan rijden we weer lekker terug naar ons huisje. Onderweg weer een enorme bui maar thuis aangekomen is alles al weer zonnig. De meiden gaan vast zwemmen en als ik er ook aan kom, regent het ineens keihard. Ik spring toch maar even in de regen of was het nu in het zwembad. Daarna lekker naar ons huisje spareribs uit de oven eten. Ok het duurt even. Dat was ik even vergeten maar het recept van 1 uur moet het dan maar even winnen van de 2,5 uur. Al doende leert men.