10. Overdreven veel water

De eerste therapie week zit er al weer op, jeetje wat gaat dat snel en wat doet onze meis het goed. Gelukkig zijn we daarin niet alleen, Babette onze therapeute vindt het ook. Emily luistert goed, heeft er iedere keer zin in, doet heel goed mee, ze kan zich goed concentreren en ze hoeft eigenlijk bijna nooit meer te vragen ‘wat zeg je’. En last but not least ze vrolijkt alle medewerkers op en ze vinden het heerlijk om met haar te werken. Wat fijn om te horen, deze lofzang steken we lekker in onze zak.

Vanochtend stond de P en de B op het programma, de harde P en de zachte B. Emily mocht een grote P en B inkleuren en de letters aan de ene en andere kant van de kamer leggen. Vervolgens mocht ze in de ruimte kaartjes zoeken met een plaatje erop dat of met de B of met de P begon. Ze had ze allemaal goed! Op het dok gingen ze daar nog mee door. Oh en Babette gaf nog aan dat ze vorig jaar steeds de randjes op zocht wat wel en niet mocht, nu probeert ze het maar één keertje maar dan legt ze zich er al snel bij neer. Nou ja, bijna altijd dan. Behalve als ze hard wil. Dat mag twee keer. Toen ze het nog een keertje vroeg zei Babette, nee je bent toch al twee keer geweest en toen volgde er een lange nietus-wellus-nietus-wellus. Toen Babette zei: wellus wellus wellus antwoordde Emily nietus nietus nietus.  Zo kon de kopieer oefening toch nog worden afgevinkt 😉.

Toen we klaar waren kwamen we Deetje tegen. Een medewerkster van het sea aquarium die we vorig jaar hadden ontmoet. Ze herkenden de kids én hun namen nog! Best knap als je weet dat ik iedere dag wel een keer Made-Emily zeg, Roze-Madelief of Emily tegen Maatje en andersom. Leuk om haar weer te zien.

Daarna snel naar huis want we wilden, nu we de auto nog hebben, nog naar een strandje rijden ondanks de weersvoorspelling. Tijdens de therapie kwam het even met bakken naar beneden. Ik kijk altijd op weeronline en de therapie-buuf op een andere app. Weeronline had vandaag nog veel regen op het programma maar haar weer-app gunde ons een zonnige middag. We besloten dat die van haar gelijk had. Dus ondanks de hele donkere lucht gingen we op pad naar Cas Abao, ruim 45 minuten rijden. Ook onderweg nog flink wat regen. Grappig dat je dan toch doorrijdt, dat zou je in Nederland echt niet doen. Een mooie tussenstop bij de flamingo’s waar Emily weer de nodige foto’s maakt en zelfs aangeeft hoe we moeten poseren. Ze heeft echt een nieuwe hobby.

We hebben niet heel lang, Roos haar brusjes programma begint al om 15.30 uur dus we moesten al om 14.30 terug rijden dus we gaan weer verder. Cas Abao is een strandje wat in de boekjes geroemd wordt om het witste zand. Te bizar dat de weg ernaar toe er zo uit ziet.

Nu deed het niet onder voor een jeepsafari route. Echter wat ons ontbrak was die jeep… Onze auto was niet heel erg geschikt voor deze ehh ondergrond of juist geen ondergrond. Diepe kuilen vol met water waardoor je niet wist hoe diep de kuil was. Glibber de glibber en slinger de slinger gingen we de weg over in de hoop dat we niet vast kwamen te zitten. Eenmaal aangekomen is de parkeerplaats ook een gigantisch zwembad maar wij zetten de auto op een klein stukje haaks op de andere auto’s zodat we zeker weten dat we ook nog een keertje weg komen. Maar vervolgens lopen we inderdaad op het parel witte zand in de zon!!! naar het restaurantje. Heerlijk op het strand gespeeld en in de kleine golven. Roos en Maatje lagen op hun buik in de branding en lieten zich wegspoelen, wat een gegiebel en gegil. Super om naar te kijken en zo stoer om te zien hoe watervrij ze allemaal zijn. Het strand liep snel af waardoor de kleintjes helemaal niet konden staan met grote armslagen zwemmen ze weer terug naar de kant. Daarna een grote berg gemaakt die ze met zijn drietjes beschermden tegen de golven.

Maar het was al snel half drie waardoor we al weer terug moesten rijden en ja hoor het begint weer te regenen. Half Willemstad stond blank en de wegen naar ons appartement ook. Zo raar, ze zijn hier natuurlijk gewend aan dit soort stortbuien (al loopt het regenseizoen nooit tot eind februari….hebben wij weer) waardoor je zou denken dat ze hier wel iets voor geregeld zouden hebben, zeker met Nederland’s watermanagement binnen hetzelfde koninkrijk. Nou niet dus, wederom bang dat we vast komen te zitten of dat de uitlaat volloopt.

In de auto luisteren we naar de radio. Dat is ook zo grappig, bij het nieuws komt het Nederlandse nieuws voorbij. Dus in de 29 graden (ondanks de regen blijft het zo warm) krijgen wij te horen dat de waterschappen bezig zijn met de sluizen en de waterstand voor het ijs. Ook de ongelukken op de weg en de bijbehorende files in Nederland komen voorbij, lekker belangrijk hier. Gelukkig ook echt lokaal nieuws van hier. Zo kwamen de nieuwe energieprijzen voorbij. Dat is natuurlijk vakinfo dus ik was meteen aan het opletten. Water is hier gewoon 4x zo duur als in Nederland (10 gulden, ongeveer 5 euro) en ook elektra is duurder 0,49, ongeveer 25 cent. Even voor jullie water is bij ons € 1,20 en elektra € 0,22. Ik snap eigenlijk niet waarom het hier niet stikt van de zonnepanelen en zonneboilers, je ziet ze eigenlijk niet. Terwijl je ze met deze prijzen nog sneller terug verdient en als wij er niet zijn, heb je natuurlijk ook veel zon. Gas rekenen ze hier in bommetjes, tja daar doen wij niet aan dus daar kan ik jullie niet mee lastig vallen 😉.

Thuis aangekomen zonder dat de auto is vol gelopen gaan Madelief, Emily en ik nog even naar het zwembad. Olaf gaat boodschappen doen. En na een kleine tien minuten wordt de lucht donker, heel donker en dan zwart en ja hoor het giet!!! Heel hard. Ik ga schuilen en de kleintjes zwemmen even door maar vinden het dan toch vervelend als ze ook nog van boven zeiknat worden. Maar kijk nou wat een zusterliefde, Madelief maakt een afdakje voor Emily.

Na een half uur schuilen ben ik het zat, we lopen door het nieuwe pierenbad van zo’n 5 centimeter naast het zwembad en tja dan is het ineens borreltijd geworden.