2. Zand en wetenschapper

Vandaag begon de dag heel vroeg. Zo vroeg dat we konden kleuren, aankleden, tafel dekken, eten, lezen, kleuren, omkleden, insmeren, nog meer kleuren en dat alles voor 9.45 uur! Je zou bijna voortaan op je vrije dag om 6.30 uur opstaan, bijna he.

Maar om 9.45 uur was het wel tijd om ons plekje weer bij licht te bekijken. We lopen richting het zwembad en lopen het trapje af naar de inham van de zee. Daar zit het mooiste appartement. Nou ja, ik weet niet hoe het er van binnen uitziet maar hij heeft wel het mooiste buitenstukje. Klein terrasje aan het water, zwembadtrapje in de zee, prachtig uitzicht op de baai. Onderweg weer terug naar boven zien we een kolibri, wat een prachtig vogeltje. Daarna lopen we via de nieuwe route naar het cdtc. Hoe vertrouwd is die omgeving, de kleintjes huppelen vooruit. De schuine oogjes van Emily en het wachtwoord ‘therapie’ geven ons gratis toegang en we mogen doorlopen. Bij het eerste blauwe t-shirt roept Emily enthousiast LouLou! (De stagiair van Babette vorig jaar). Ondanks dat we meerdere malen hebben uitgelegd dat ze er nu niet zal zijn, is ze dat toch weer vergeten. Gelukkig huppelt ze verder en snelt ze over het terrein. De glass bottomboat is ergens vorig jaar gerepareerd waardoor we er nu wel in mogen. Super dichtbij zien we gigantische vissen. Prachtige roggen van wel 75cm breed ‘zweven’ als roofvogels door het water.

Dan pakken we een klein stukje show mee, Emily vertelt de mensen die ook zitten te kijken dat als de dolfijnen springen dat dat heel knap is en dat je dan moet klappen. Ze doet het driftig voor. Je ziet haar genieten. Na deze show komt er nog eentje in een andere lagune en weer rent ze vooruit en zorgt ze ervoor dat ze vooraan kan staan. De show wordt even uitgesteld omdat de dolfijnen nog geen zin hebben. He waar ken ik dat van. We weten nog niet of Emily weer met Kanoa mag zwemmen maar we hopen wel dat dan zijn puberale escapades weer voorbij zijn (zie het blog van vorig jaar ‘Kanoa’s snipperdag’. Maar als de dolfijnen er weer bij zijn klapt ze om het hardst. Dat zie ik haar nog wel doen later, bij zo’n tv programma de zaal op warmen. Met van die bordjes ‘klappen’ of ‘nu ahhhhh zeggen’ en als je dan niet goed klapt even duidelijk uitleggen waarom je dat moet doen.

Ondanks dat alles onder de 1.60 m na dit bezoekje het liefst naar het zwembad wil stuur ik toch aan op een klein wandelingetje over het strand. We lopen langs de restaurantjes en Emily roept enthousiast spareribs! Mmm dat is raar, ik zou dat nu ook best lekker vinden. Kennelijk blijft je biologisch eet-klok wat langer in de war dan je slaap-klok. Bij alle eettentjes waar we langslopen bedenk ik dat dat eigenlijk best lekker zou zijn, gelukkig zijn ze allemaal nog dicht. Emily probeert bij Hemmingways waar nog een restje ontbijt wordt geserveerd iets te bestellen. Ze loopt naar de serveerster maar ik roep haar terug. Ze roept verontwaardigd  ‘mevrouw iets vragen mama!’ Ik zucht maar wacht op een afstandje. ‘Mevrouw mag ik fiet met koket?’ Mooie zin denk ik, de mevrouw heeft haar goed kunnen verstaan maar dat alles mag niet baten. Helaas, dat hebben ze niet om 11.00 uur. 

We wandelen verder met een missie want we zijn op zoek naar een pet of eigenlijk twee petten. Emily wil en kan geen bril op haar neus (kids met down hebben nauwelijks een neusbrug dus die bril blijft niet goed zitten) en Madelief speelt vooral met een zonnebril dus ik wil voor beide een pet. En niet zomaar eentje, nee net zo’n leuke als die van Rozie. Daarmee leg ik de lat hoog, veel te hoog. Want een kinderpet blijkt eigenlijk al te moeilijk als we alle winkeltjes hebben gehad. Maar dag 1 is te vroeg om de lat te verlagen. Dat wordt een dagje knijpen tegen de zon, hebben zij even geluk dat het vandaag overwegend bewolkt is. Ook Olaf heeft een missie want hij moet natuurlijk het bordje van loopsportcentrum houten en running voor Turner even op de foto zetten.

​

We gaan weer terug naar het appartement (onderweg zien we een heuse steenvis, gewoon in het wild!) waar weer een kleurmomentje wordt ingelast terwijl Olaf eitjes bakt voor de lunch. Na de lunch wordt er vrolijk doorgekleurd en als ik na een tijdje opper om nog even naar ons strandje te gaan en daar te borrelen moet tekening nummer 7 echt eerst worden afgemaakt. Zelfs de chipjes die ik in het vooruitzicht stel zorgen niet voor juichende kinderen. Ik maak een afweging tussen tekening af laten maken of bruut geweld maar verwacht dat het eerste het snelst is. We lopen nadat de tekeningen af zijn naar ons prachtige strandje waar de kleintjes direct een grote berg in het zand gaan maken en een nieuw spreekwoord ‘zand naar het strand dragen’ demonstreren. Geen idee waarom het zand van vijf meter verderop moet komen en de modder drie meter in de zee gevonden moet worden maar het zorgt ervoor dat we met zijn drietjes rustig kunnen borrelen en chips zonder zand kunnen eten. 

Weer thuis maken we de pasta die we eigenlijk voor gisteren in de planning hadden. Roos ziet de kant en klare pasta saus. “Ahhh lekker gaan we die eten, die is echt lekker!” “Echt, heb je die eerder op dan?” “ Nee”. “ Hoe weet je dan dat hij lekker is?” “ Ehh van de reclame” is haar doordachte antwoord. Echt heel fijn, zo’n wetenschapper in de dop. En na deze overheerlijke pasta maaltijd is het tijd om de kleintjes naar bed te brengen en onderuit te gaan hangen, hard gewerkt vandaag.