6. Emily heeft er weer twee!

Emily heeft er weer twee!

Wat een fijne dag vandaag. Hij begon nog vroeger dan anders, maar dat zorgde niet voor het ‘fijne’  hoor. Om 6.08 uur ging de wekker en het was echt nog midden in de nacht. We waren nog hartstikke moe en het was nog donker buiten. Voor iedereen die meteen denkt, wie zet de wekker nou om 6.08…ik 😊. Met één snooze is het dan nl wel een mooie ronde tijd. Helaas wist ik niet zeker of ik op de snooze had gedrukt of op de uitknop en durfde ik het risico niet te nemen weer in slaap te vallen. Dus stond ik om 6.09 uur naast mijn bed, ik denk niet zo snel ’s ochtends. Maar iedereen had er zin in dus al snel kwamen uit alle twee de kamers twee kleine meisjes. Die grote moest wel even wakker gemaakt worden. “Maak je rozie zachtjes wakker Emily?”  “ROZIIIEEEEEEE!!!!” Tja zo kan het natuurlijk ook. We ontbeten binnen omdat het nog donker was, want als je dan buiten eet ben je voor je het weet zelf een ontbijtje want het stikt hier van de muggen.

Emily kreeg haar boterhammen niet op maar vroeg jawel een stukje banaan! Aangezien ons dametje alleen maar knijpfruit en alleen mandarijnen in fruitvorm eet waren we blij verrast. Wel een opvoedkundig momentje, die andere twee hadden nooit hun brood mogen laten liggen en wel een banaan (we zijn zo consequent 😉) maar zo’n proefmomentje was eigenlijk te mooi dus na even een gezamenlijke blik (we zitten ook zo op een lijn 😉) ging dat voor. Roos sneed een stukje banaan af en jawel hoor hij werd opgegeten. Maar na één hapje vroeg ze aan Olaf of hij hem toch niet wilde bakken. Gebakken fruit lust ze namelijk wel heel graag. Dat ging ons toch een beetje te ver om 7.00 uur ’s ochtends. Dus at Roos de banaan verder op, gelukkig had Roos wel haar brood op 😉. Toen waren we klaar om naar het CDTC (Curacao Dolphin Therapy Center) te gaan.

Het was leuk om Babette weer te zien al moest Emily toch heel even wennen. Ze mochten alle drie even mee met Nicole de stagiaire zodat wij in 20 minuten het afgelopen jaar even konden samenvatten. De conclusie was dat we eigenlijk aan dezelfde doelen wilden werken als vorig jaar….waarom kwamen we dan ook al weer terug? Nadat we hadden bijgepraat mocht Emily haar surfpakkie weer aan, zo lief om te zien en gingen ze op weg naar Bonnie en Sami (haar zoon van 2,5).

Emily had het geluk om met twee dolfijnen te mogen zwemmen. Vorig jaar was Kanoa 3 dagen aan het puberen waardoor er geen land met hem te bezeilen was. Nu blijkt Bonnie vruchtbaar. Ze zwemt daarom in een kleinere lagune samen met nog één vrouwelijk dolfijn zodat niet alle dolfijnen van slag zijn en niks meer doen. Zou ook wat zijn als dat ook zo ging in de grote mensen wereld, dan schoot het werk niet op. Of dat je als vrouw twee dagen opgesloten zit in de bezemkast, tja nee moet echt even, anders werken de mannen niet meer. Gelukkig is er niets mis met de kleine lagune en gaat Sami af en toe een beetje speels ruzie zoeken met de dolfijnen van de buren, die wij een beetje gekscherend de commerciële dolfijnen noemen, alsof onze dolfijnen dat niet zijn maar toch. Voelt wel anders als Emily prinsheerlijk met haar beentjes op de rug van Bonnie ligt en de lagune door gaat dan dat er op één vlonder 12 Amerikanen zitten, met drie dolfijntrainers, drie begeleiders en drie fotografen.

Emily en Babette pakken de draad al snel weer op alsof ze niet is weg geweest, met de blokjes vraagt ze een kaartje en al snel komen haar favoriete spelletjes voorbij. Lekker spetteren, met de stok, de ring, voetjes duwen én natuurlijk lekker hard als ze vasthoudt aan de vinnen van Bonnie. Ze heeft geluk want de neus van Bonnie is een beetje stuk dus voetjes duwen en het surfplankje (haar grootste favoriet) kunnen niet maar ze had niet voor niets twee dolfijnen tot haar beschikking. Sami duwde haar voetjes terwijl ze op haar rug lag, nu maar hopen dat hij het surfplankje in de loop van de week ook wil doen.

De therapietijd gaat weer snel en Rozemarijn en Madelief komen al snel weer terug. Laura, de begeleidster van het brusjes programma, stelt voor dat Rozie met het programma van 15.30 uur mee doet. Dan zijn er nog twee meiden van 11. Om 15.30 uur loopt Roos in haar eentje terug naar het CDTC, ‘nee joh je hoeft niet mee’. Twee uur later komt Rozie met een big smile terug, het was erg leuk geweest. Of ze inderdaad ook de andere dagen mee mag doen om 15.30 uur. Ze gaan nog veel zwemmen, snorkelen, kayakken, graffiti spuiten, filmkijken in de bioscoop van het sea-aquarium etc. Tuurlijk we gaan ons programma een beetje aanpassen zodat ze lekker mee kan. We konden al een beetje zien dat ze haar vriendinnen wel wat miste ondanks dat ze het heel erg naar haar zin heeft. Het tijdsverschil is zo groot dat appen best lastig is. Fijn om nu weer zo’n grote lach op haar toet te zien.

Oh tussen de therapie en Rozies extra brussenprogramma zijn we nog op pettenjacht geweest. Wat mij betreft is de lat gehaald. Ik ben dol op een beetje boevige petten voor onze boevige meiden.