Vakantie?

5 maart 2017 - Curaçao, Nederlandse Antillen

Wat is vakantie eigenlijk. Meestal denk ik dan aan lekker uitslapen, dagen lang op slippers, een uur ontbijten en slenteren door dorpjes en steden. En lekker zwemmen en spelen met de kids en s avonds een wijntje op een terrasje of balkon. Niets moet en de wekker gaat niet. Nou ja bij ons gaat die altijd wel en heet de wekker Emily die altijd gewoon 6:30 - 7:00 uur wakker is. Soms wil ze gelukkig nog wel even doorslapen als je haar naast je legt.

Maar morgen hoeven we dat niet te proberen. Dan mogen we 7:30 aanwezig zijn bij het CDTC (Curacao Dolphin Therapy Centre) om voor de eerste keer Emily met de dolfijnen te laten zwemmen. Gelukkig mogen we de andere 9 dagen uitslapen want dan hoeven we er pas om 8:00 uur te zijn.

Het ochtendritueel duurt hier nog langer dan thuis maar dat is geen probleem want we zijn op vakantie toch? Alle lijfjes insmeren met factor 50 en alle spullen liggen op andere plekken dan we gewend zijn. Je zoekt je suf en raakt helemaal van slag zo s ochtends. We lijken als een stel autisten die zelf ook wel baat kunnen hebben bij de dolfijnen therapie. Gelukkig zitten we heel dichtbij het CDTC en hoeven we alleen een klein bruggetje over te steken.

Maar we zijn goed aan de slag gegaan met de voorbereidingen. Even oefenen met vroeg opstaan (de dag is dan ook zo lekker lang) en dan boodschappen doen met de bus van het hotel aan de overkant (lions dive).

Genoeg voor een dag of vier zodat we de eerste dagen niet direct boodschappen hoeven te doen. De dolfijnen therapie start namelijk 8:00 uur en duurt tot 10:00 en dan is de bus naar de supermarkt al weer weg. Voor onszelf een eigen dolfijn gekocht om eventuele jaloezie voortijdig uit te bannen en Madelief liet hem vanmiddag even lekker slapen (projectie zeker).

Lekker nog even gezwommen in het zwembad met de dolfijn van Madelief en Rozemarijn (zie foto).

Wat kan Emily toch lekker in het water springen. Die voorbereiding is goed gelukt. Watervrij! Emily zat te laag met haar bloedsuikers in het zwembad dus maar even naar binnen om een broodje te eten. Dat kunnen de dolfijnen helaas niet verbeteren de komende weken. Wel worden we hier goed gesteund door onze lieve heer die zelf de zijkant van een pak jus gebruikt om tot ons te komen.

We zijn goed voorbereid. Wie ook goed zichzelf aan het voorbereiden is, is het suikerdiefje die op 1 meter afstand van ons balkon een nestje maakt.

Als Isa de leguaan, we hebben haar ook maar een naam gegeven, het straks maar met rust laat. Als je haar ontdekt is ze super cool maar nu vooral ontzettend sloom, ze doet echt helemaal niets! Al haar activiteit zo beperkt.

Misschien wel een leguaan op vakantie.

ook hebben we ter voorbereiding nog even het sea aquarium bezocht we mogen tenslotte nu gratis naar binnen. Oh ja ook typisch vakantie dat minder moet en meer mag (niet alleen financieel natuurlijk). We mochten ook haaien voeren maar dat durfde Emily toch niet toen ze er vlak bij stond. Het waren verpleegsterhaaien van een meter of 2,5 dus best spannend maar ze hebben hele kleine tanden en vinden mensenvlees niet lekker dus dat zou een hele geruststelling moeten zijn, maar de herrie die ze maken als ze het eten opzuigen was toch teveel. En dan staat Emily al weer met haar handen op haar oren of in dit geval loopt ze snel weg. Over twee weken zwemt ze natuurlijk gewoon ertussen.

Dan weer even ter voorbereiding naar de dolfijnen kijken. Wat zijn ze mooi en wat luisteren ze goed naar de trainer.

Dat belooft wat straks met Emily. Al weten we niet met welke dolfijn Emily de komende twee weken mag spelen. Zo zijn we als gezin met zijn allen betrokken bij Emily en elkaar en leven we in rustig tempo met zijn allen toe naar de dolfijnen therapie. Samen werken aan haar en onze ontwikkeling en waarschijnlijk krijgen wij ook veel van onszelf te zien naast onze reflectie in het water.

Tijd nemen voor elkaar, de haast eruit, de nadruk op wat mag in plaats van op wat moet, luisteren naar elkaar en dingen doen die we allemaal leuk vinden in een heerlijk warm zonnetje...hoe zouden we dat gevoel nu kunnen omschrijven hier...