Home-scholing is zo gek nog niet

Vandaag stond een dagje Willemstad op het programma. We konden stiekem meeliften met het gratis busje van het buur-hotel... dwz als de timetable logisch was opgeschreven wat dus niet het geval was. De bus ging niet om 11.20 uur wat betekende dat we heerlijk slomotion konden opstaan, de nog noodzakelijke tekeningen gemaakt konden worden, want een dag niet getekend is een dag niet geleefd (3 meiden he) en we rustig undercover konden gaan en doen alsof we bij hotel Lions Dive hoorden. Niets van dat alles want de bus ging terug om 11.20 uur en pas weer heen om 14.00 uur. We wilden onze dag niet laten bepalen door dat rottige busje en de onlogische  timetable en besloten op eigen kracht te gaan. Dat wil zeggen, de bewaker van het aangrenzende parkeerterrein belden een taxi....in mijn hart ben ik eigenlijk een enorm ANWB typje en volg ik graag de bewegwijzering. 

De taxi zette ons keurig af, gaf ons nog een goed gevoel door te zeggen dat de kleine gratis was waardoor we gewoon moesten betalen wat de parkeerman al had aangegeven maar toch aardig bedoeld. Als we dat bedrag niet hadden gehoord hadden we een soort van winst gemaakt. Dat is dan wel weer jammer want dan waren we flink aan het brassen geslagen en hadden we de €4,- wel 10x uitgegeven.

Het werd een educatief dagje, bij de grote zonnewijzer zagen we dat Olafs letter wel erg was oververtegenwoordigd

, we oefenden de kleuren bij alle prachtig gekleurde huisjes, leerden Roos kaartlezen om weer terug te komen en deden een praktijkles spareribs leren zeggen i.p.v. mimits.

We moesten lang wachten maar we kregen een voorstelling van de zee en een zevental krabben. We zaten boven de zee en de golven waren reusachtig. Emily zat op de grond te kijken naar de golven en zei elke keer "goed zo" tegen de golven als de golf omsloeg en klapte in haar handjes. 

De krabben zetten zich schrap bij elke golf. We gaven de krabben een naam waardoor we ze goed in de gaten konden houden. Deze konden trouwens rechtdoor lopen, ipv opzij, dat had ik nog nooit gezien. Ze werden er wat vogelspinnerig van.

Toen we uitgegeten waren haalden ze de borden snel weg, er kwam regen aan. Als ware toeristen gingen we er even goed voor zitten.....wel even onder een afdakje, dat dan wel.

Ging alles dan goed? Bijna....Emily liet haar zonnebril in de taxi liggen, de pondjesbrug ging open met een harde toeter maar niemand luisterde, ze liepen gewoon door, lekker voorbeeld. Bij de drijvende markt luisterde Emily voor geen meter en was ze niet vooruit te branden en ja hoor madammeke kreeg als beloning een banaan cadeau, met veel gepraat zorgde ik ervoor dat Emily niet achter de balie schoot in een winkeltje en twee tellen later nodigt de eigenaresse haar uit achter diezelfde balie voor een cadeautje. Dat laat Emily zich geen twee keer zeggen, op de voet gevolgd door Maatje die zo ook een cadeautje weet los te peuteren. We lopen langs een podium waar Emily natuurlijk even moet zingen en dansen en vanwege een enthousiaste dame als publiek het best even volhoudt. Never a dull moment met ons Emiliedje. Hoe gaat dat spreekwoord ook al weer, it takes a village to raise a child...maar dan moet de village wel een beetje meewerken natuurlijk.

Daarna met een gewoon busje naar huis. Als we de deuren open doen worden we begroet door een poepje op het balkon. Al mijn dierenliefhebbers gillen het uit, dit is echt te vies. Ik denk dan meteen in voor- en tegenspoed en aangezien ik geen enkele voorspoed ervaar voel ik me totaal niet geroepen om de tegenspoed op te ruimen. Zodra het leed geleden is gaat de homescholing door. Na eerst wat spannende vogels te noemen die deze tegenspoed veroorzaakt hebben zien we een leguaan op ooghoogte in de boom zitten.

Hoe stoer is dat. Al snel wordt er gegoogled op leguanenpoep en na een vergelijkend poep onderzoek is het eigenlijk zeker dat de leguaan in onze afwezigheid daar gezellig zijn poepje heeft neergelegd. Nu dit is afgetikt maakt mijn oudste schat vast een woordweb voor haar spreekbeurt en maakt ze de 'leesplank' voor Emily af, zie foto, te lief.

Als ik haar voorlees uit Kruistocht in Spijkerbroek als de kleintjes in bed liggen zegt ze glunderend " ik vind het hier echt leuk mama, maar dat had ik al gezegd he". Heerlijk he meissie, wat fijn he. En zo met al dat homescholing is het ook nog hardstikke leerzaam.