(Af)tellen

Donderdag 16 maart de een na laatste dag van de dolfijnen therapie. Aftellen nu. Wat gaat dat snel. En wat doet Emily het goed en vooral wat vindt ze het leuk! Vandaag mochten Rozemarijn en Madelief met Gabrielle en Laura snorkelen en op het strand spelen en wij mochten dichtbij zitten en de tweede watertijd zelfs naast het dok staan. We lopen over de loopbrug van het sea aquarium naar het therapie gedeelte. Dan komen altijd een paar dolfijnen van het sea aquarium nog even dichtbij ons kijken.

Imke zwaait als volleerd dolfijnen trainer met haar hand en de dolfijn begint te zingen. Ze zwaait met een andere beweging en de dolfijn maakt een sprong in het water. Toch zelf  ook veel geleerd deze weken. 
We zitten dichtbij op ons stekkie schuin boven het dok en kunnen alles goed zien en vooral horen. Wat maakt ze een mooie zinnen en wat kiest ze goed de activiteiten om met de dolfijn te doen.

Het is bewolkt en nu begint het zachtjes te regenen. Net nu we naast het dok mogen staan. Het gaat harder regenen en we gaan maar even schuilen onder een afdak. Maar helaas wel veel verder weg helaas. Jammer dat het net moet regenen op onze dok-dag. Wel een lekkere knuffel van Kanoa gekregen!

Ook Rozemarijn en Madelief zijn eerder terug gekomen en hebben binnen nog wat gekleurd en een papieren dolfijnen armbandje gekregen.
Als het weer droog is, gaan we vlug weer dichtbij het dok staan. We hopen op een mooie sessie met het surfboard maar Emily wil het niet. Ze heeft het koud en bibbert. Wij roepen nog "maar papa en mama willen het wel" maar ze is onverbiddelijk. Morgen krijgen we gelukkig nog een laatste kans. Aftellen maar. 
We hebben weer een goede de-briefing en geven aan dat Emily flink vooruit is gegaan. Ook de tips van Babette werken goed. Madelief houdt niet van haren kammen en ligt dan dwars door met haar hoofd te wiebelen of te zorgen dat we helemaal niet kunnen kammen. Volgens Babette willen kinderen controle en hebben ze dat niet bij het haren kammen. Als je aangeeft dat je 5 of 10 keer gaat kammen weten ze hoe lang het duurt/wat er precies gaat gebeuren en zou het makkelijker moeten gaan. Even testen. Madelief we gaan 5 keer je haar kammen. Ze gaat netjes zitten en we tellen tot 5 en klaar. Best bijzonder hoe eenvoudig soms de oplossingen zijn. 

Vandaag nog lekker een dagje met de auto naar porto marie en flamingo's kijken (in het wild dan want bij sea aquarium zijn ze natuurlijk ook zoals de oplettende lezer eerder heeft gezien). We rijden weer een stuk dezelfde weg naar westpunt alleen hoeven we nu minder ver. Onderweg druk op zoek naar de flamingo's en ja hoor daar zijn ze dan in de verte. De aantallen vallen wat tegen. Niet zoals je op de televisie ziet maar we tellen niet verder dan 5. En dan een stukje doorrijdend nog een stuk of zes.

Ver weg en zulke aantallen is het toch wat minder spectaculair dan verwacht. Maar Emily ziet ze ook goed door de verrekijker. Dan verder richting Willibrordes waar we dan een onverharde weg met veel kuilen op moeten. We kunnen het allemaal makkelijk vinden en over de weg is inderdaad niets teveel gezegd. Net als het leven eigenlijk. Soms een mooie weg maar soms een afslag met een hoop diepe kuilen die je niet had gewild en dan gaat het even niet meer zo snel als je zou wensen. Maar als je de weg accepteert en voorzichtig door rijdt dan merk je daarna dat het ook allemaal heeft bijgedragen aan waar je bent en ontdek je een mooie nieuwe wereld. Heel mooi als je dan ineens een hek door rijdt en dan op een mooi aangelegde weg komt en uiteindelijk bij een prachtig strand met een heel mooi blauwe kleur en een leuk eettentje.

Lekker frietjes met kroket en tosti's, hamburgers. Prima eten voor de meiden en voor mij een lasagne. Uitzicht op zee zo kunnen we heerlijk rustig aftellen.

Daarna lekker op het strandje gelegen en gesnorkeld en naar het vlot gezwommen. 

We zijn in een paar tellen weer terug thuis om nog even het zwembad in te duiken. Mevrouw howyou is er ook weer. Een Canadese vrouw die "how are you" aan Emily heeft geleerd. Als ze tegen Emily zegt are you fine? Zegt Emily:"Nee, ik ben Emily". En als de mevrouw weg gaat zegt Emily:"dag howyou". Ik leg nog even uit dat die mevrouw niet howyou heet maar dat het 'hoe gaat het' in het Engels betekent. Ja de lat wordt hoog gelegd tijdens het aftellen de laatste dagen.

Rozemarijn schrijft een eigen verhaaltje en gisteren ook al een heel kort verhaal met een klein beetje hulp. Moeten jullie raden wat er bijzonder aan is:
Aan Barend's cruiseschip dobberde een fraai goed, half ingevroren jacht. Klappertandend lag mama naast Olaf;  plat, quasi recht. Sloom typte uiterst vervelende Willem-Xander youtube zooi.

Thuis vraagt Madelief:"mams wil je ook lippenstift?" (van die heerlijk kinder-aardbei-lippenbalsem). Ja zegt Imke. "Dan moet je naar beneden komen"...."Nu ben je een echte prinses".

Het ging vandaag goed met de diabetes van Emily zo zonder sensor. Wel lekker zo onbezorgd in het water springen, maar ook spannend naar welk getal we nu weer aftellen. Nog een paar dagen en dan is het weer afgelopen. Eerst aftellen naar laatste therapie en dan nog voor de terugreis. Zou mooi zijn als we konden aftellen naar nog een keer in de toekomst.