Eindelijk!

Jeetje en dan eindelijk is het zover. 's Avonds alles klaar gelegd, handdoek, knijpie, zonnebrand, kleren en op tijd naar bed want de wekker stond om 6.00 uur! Gelukkig was onze wandelende wekker al om 23.50 uur wakker en kwam ze er gezellig bij liggen. Ze sliep gelukkig snel weer, ik niet meer.....

S Ochtends als vanouds de ochtend stress maar nu inclusief drie lijfjes insmeren. Nog even strijd met Emily want ik had een mooie nieuwe bikini gekocht. Maar nee hoor, die was niet van haar, die wilde ze niet. Geen paniek, volkomen zen, op zoek naar de oude bikini. Die zijn straks voor Madelief...mama heeft nl een bikini tik dus er zijn nog meer nieuwe bikini's. Nou die worden voor Maatje, die kan ze in de winter vast wel aan :(. 
Bij het naar buiten lopen checkt Roos nog even of alle brussen nieuw zijn of dat er ook kinderen vorige week al zijn gekomen, het zou toch jammer zijn als iedereen al vriendinnen heeft gemaakt.  Ik kan haar geruststellen, iedereen is nieuw. Wij hopen ook stiekem op leuke ouders ;). Met een gezonde spanning gaan we naar buiten, Emily huppelt voorop. 

Als we daar zijn gaat het letterlijk volgens het boekje dus Emily weet precies wanneer ze zich moet voorstellen. De logo en daarmee de therapeute van Emily heet Babette en haar stagiair Loulou. Loulou gaat met de drie meiden op pad en wij gaan Babette vertellen over onze Emily. Hoe vrolijk, enthousiast en blij ze is. Dat ze houdt v zingen en dansen, dat ze best goed woordjes kan zeggen maar dat als ze hele verhalen vertelt, wij het swahili noemen en niemand er iets van verstaat. Dat ze vaak eerst nee zegt en dan vaak o ja als je zegt dat ze dat wel heel leuk of lekker vindt. Na een half uur praten is het meest concrete doel dat we hebben opgesteld, spare ribs zeggen! Maar daarnaast vooral duidelijker praten en beter luisteren wat zij vertalen in gedrag want we hebben niet het idee dat ze echt beter moet leren luisteren en dat er dus iets mis is met haar oortjes. 

We zijn klaar en Emily laat onmiddelijk alles zien. Ze rent naar ons toe, zegt iedereen weer blij gedag, vertelt zoveel dat het swahili wordt en roept nee als ze moet vertrekken en oja als we zeggen dat die dolfijn toch juist was waar ze zo'n zin in had. Fjew wij hebben ons vinkje 'kennen jullie je eigen dochter' gelukkig gehaald. 

Na dit vinkje zijn we enigszins gerustgesteld maar eigenlijk begint het pas. Onze dame gaat op pad met twee nieuwe grote mensen. Ze gaat samen met hen een wetsuite aantrekken. Ze komt terug met een allerliefst, allerkleinst rood met blauw en geel wetsuitje vol zelfvertrouwen. Maar net als op school rent ze nog een keer terug om een knuffel te geven. En daar gaat ze, ons dit keer ook letterlijk kleurrijke meisje, tussen die grote meiden in door het hek.

Het hek waar wij nog niet doorheen mogen. Ze hebben ook al iets binnen gedaan maar dat hebben we niet gezien. Dat gaan ze straks op het dok, het plateau dat in het water ligt aan de kant ook nog doen. Als ze over de brug is mogen wij ook, op afstand, kijken. Ze zit zo mooi, ruggetje recht, haar beentjes tegen elkaar maar wel bijna plat op de grond, in een prachtige lotus houding. Geen tranen van mijn kant maar phoe wat ben ik trots op ons kleine meisje. De dolfijnentrainster is inmiddels ook aangesloten en er is iemand die foto's maakt (krijgen we de laatste vrijdag).
Daar komt het koppie vd dolfijn boven water, haar :) dolfijn heet Kanoa, een mannetje. Op afstand prima koppie, op de foto en vergeleken met Emily is hij mega groot. Ik spiek met een verrekijker in de hoop dat ze niet bang is. Rationeel gezien wil eigenlijk niemand dat zijn kind niet bang is als er zo'n megabeest op je afzwemt, maar als je er 9 maanden naar toeleeft hoop je toch dat ze meteen zegt: Hoi ik ben Emilyyyyy en daar komt het ook min of meer op neer. We horen natuurlijk niet of ze zich voorstelt maar we zien haar wel de dolfijn aaien en als Babette voorstelt om in het water te gaan zegt ze eerst natuurlijk nee maar gaat daarna vrolijk mee in het water.

Ze zwemmen naast de dolfijn een paar rondjes door de lagune maar (Sissie het ligt dus niet aan jou) zodra ze ons heeft gespot roept ze papamama papamama en is heerlijk afgeleid, de dolfijn boeit niet meer maar wij wel. Die dolfijn is er tenslotte nog 10 dagen lang. Een groot deel vd therapie staan we daarom als een stel struikrovers achter de rots te gluren om haar niet verder af te leiden. 
Na het zwemmen gaan ze op het dok weer verder. Ze spelen memorie. Net als thuis moet ze netjes zeggen wat ze ziet, 'het is een boom'. En niet 'boom' of 'het is boom'. Het om de beurt gaat hartstikke goed en ze gaf zelf aan dat Babette mocht beginnen en niet zij zelf. Dit hoorden we later en zagen/hoorden we natuurlijk niet zelf in onze struikroverpositie. Na onze teleurstelling te hebben verwerkt dat het zwemgedeelte al weer was afgelopen gaat ze lekker nog een keer het water in...na eerst nee te zeggen natuurlijk. Ze mag even met het buurdolfijntje zwemmen! Naast haar wordt namelijk Sami (je zegt Saaami) getraind. Hij is pas 1,5 en echt klein en snel afgeleid. Ze passen dus best goed bij elkaar. Sami is nog in opleiding en omdat Emily zo rustig was...eehhhhh even geen herkenning....mocht zij ook met hem zwemmen. Dat mag de komende tijd nog vaker, super stoer, maakt haar toch ook een beetje een dolfijnentrainer. Kunnen we weer iets nieuws schrijven bij 'Wat wil je worden" in vrienden boekjes. Emily zwemt nog even samen met Kanoa, ze kriebelt zijn buik, en ze zwaaien gedag.

Als afscheid maken de dolfijnen nog een gigantische duiksprong (met op de achtergrond ons resort) en na een groot applaus van Emily zit het erop.

Gedouched en aangekleed krijgen we haar weer terug. Een lieve blije snoet die terug rent terwijl ze papamama roept. Tijdens dit douchen hebben wij al nagepraat met Babette en gehoord hoe het ging. Ze deed het prima! Ze heeft alles laten zien wat wij voorspelden. Babette verwonderde zich dat wij leuker waren dan de dolfijn....tja dat hadden we niet verteld want dat staat zo stom maar heee dat was natuurlijk niet nieuw voor ons ;).
Dan komen er nog twee blije meiden terug. Ze krijgen eerst dikke kussen en knuffels van Emily. Het is ook al wel weer twee uur geleden dat ze elkaar gedag zeiden. Daarna vertelt met name Rozie over de zeester die ze mocht vasthouden, de zeekomkommers en de zeeappels. Madelief laat trots haar tekening zien. Helaas zijn er in hun ronde geen andere broertjes en zusjes dus ze hebben het rijk alleen maar dat betekent wel dat ze zelf mogen zeggen wat ze willen gaan doen. Het programma voor de komende twee weken hebben ze al samen opgesteld. Morgen zijn de schildpadden aan de beurt, wo hebben zij dokdag. Dan mogen ze echt bij Emily op de vlonder zitten...die status gaan wij nooit halen. Maar he je bent een brus of niet natuurlijk. 

Iedereen kijkt uit naar morgen!
Nog even een Isa update: ze heeft zich toch verplaatst! Ze is uit de boom en liep vandaag langs het zwembad. Nou liep er gisteren ook een bij het zwembad en we weten niet zo goed of dit dan Isa is. Ze luisterde niet naar haar naam toen Madelief haar riep ook niet toen ze het heeeeel hard snerpte. Het nest v ons suikerdiefje is trouwens bijna af.
Er sprongen trouwens geen ouders uit bij onze ronde, dat was wel jammer. Maar na afloop wel ouders ontmoet met een mannetje van 2,5 met down en een broertje van 4, die zijn gewoon op vakantie. Daar hebben we woensdag mee afgesproken.

s Middags stortten de kleintjes alsnog in, Emily lag heerlijk op de schoot van haar grote zus te slapen.

Toen ze in bed lagen met Rozie nog even naar Mambo beach gegaan en met uitzicht op drie cruise schepen lekker een cocktail gedronken.

Morgen weer een dag, Ik ben benieuwd!

Oh de therapie werkt trouwens gigantisch snel, Emily zei een vijf woord zin!
Die vind ik zo lekker! Ok ze wilde nog meer pringles maar toch, het was duidelijk verstaanbaar :).