Maakbaar of verzekeren?

Vandaag de laatste dag van de eerste week. Merken we nu al wat? Is het praten en luisteren beter geworden of is het gewoon de relaxte sfeer op vakantie. Meer aandacht aan haar geven dus we luisteren beter of minder haast? Is het allemaal wel maakbaar? Ach we genieten hier prima en draaien het wel naar het positieve. Met het weer lukt dat in ieder geval gemakkelijk hier. Zelfs met helemaal bewolkt vanochtend is het nog heerlijk warm. Ik ben blij dat het weer deze weken een stapje terug doet ten opzichte van normaal, het is nu al zo warm laat staan als wind minder is en zon hele dag schijnt. En zo starten we weer positief de dag om 6:30.

Ben je lekker los aan het komen van je werk, hebben Rozemarijn en Imke het vanochtend over verzekeren:-( Niet voor de huurauto die we willen huren maar gewoon een theoretische verhandeling hoe verzekeren nou werkt. Misschien heb ik toch meer invloed thuis dan verwacht op al die meiden. Als het niet maakbaar is kunnen we het misschien gewoon verzekeren?

Bij Kanoa de dolfijn weer aangekomen gaan we vol goede moed weer op ons oude plekje zitten en niet meer zo dichtbij. Het zal toch niet aan ons liggen dat Kanoa niet wil zwemmen met Emily? Rozemarijn en Madelief gaan vandaag naar het strand. Snorkelen voor Rozemarijn en gewoon op het strand spelen voor Madelief. Met twee dames van CDTC kan dat gemakkelijk tegelijk. Rozemarijn ziet koffervissen en zit in een school met heel veel kleine visjes en ook Dori komt tevoorschijn. 
Wij kijken naar Emily en zien Kanoa weer vertrekken. Weer moet Emily met alle andere dolfijnen zwemmen als de andere kinderen op het dok zitten. Wat een teleurstelling. Nu gaat het al drie dagen niet goed met Kanoa. Matthijs het jongetje van onze Groningers doet allemaal leuke kunstjes met de dolfijn en Emily zwemt af en toe gewoon wat rondjes met de verschillende dolfijnen. Gelukkig mag ze wel met de ringen en de bal spelen. 

Na de sessie horen wij van Babette (onze therapeute) en Anne ( hoofd dolfijntrainer) dat Kanoa aan het puberen is. Twee vrouwtjes zijn vruchtbaar en zijn daarom extra interessant voor Kanoa en vandaar dat hij er een paar dagen achteraan gaat. Als 18+ dolfijn zeg maar. Als het goed is, is het na het weekend weer over en heeft hij dan weer gewoon aandacht voor Emily. Zo niet dan wordt er een nieuw plan gemaakt. Misschien verhuizen we dan naar de middagsessie (s middags is het blijkbaar nu geen probleem). Het ligt in ieder geval zeker niet aan Emily verzekeren ze ons. En Emily doet het heel goed met de therapie. Wij krijgen de schildpad mee om te oefenen in het weekend. En het werkt al aardig om tegen Emily te zeggen: "praat eens als een schildpad" en dan kunnen we het beter verstaan dan het Swahili als ze snel praat.

We eten thuis lekker een broodje en daarna mag ik naar de workshop 'spelenderwijs de dag door'. Ha echt iets voor mij als je de hele dag al lekker aan het spelen bent met de drie meiden. Het gaat over de verschillende fasen waarin kinderen zich ontwikkelen met spelen. Zoals constructie-spelen, rollen-spelen en de na-doe fase etc. Herkenbare fasen maar met de bijzondere ontwikkeling van sommige deelnemers hier, missen ze wel eens een fase of blijven ze hangen in een fase. Niet maakbaar zeg maar. Was maar een half uurtje maar liep wat uit. Gelukkig kon ik nog mooi even aansluiten bij Imke die met de meiden aan het zwemmen was.

Wel jammer dat die meiden meer van het zwembad zijn dan van het strand. Dat is toch ook niet goed maakbaar en daar kan ik me niet tegen verzekeren helaas. 

Ok en nu begint het dan. Kom je terug in het appartement, ligt er op het balkon weer een leguanen-drol. Nu hebben we wel een foto in de herkansing!

Maar van sommige dingen wilde je dat ze niet maakbaar waren. Gatver wat vies weer. Helaas heb ik het gen en mag ik het opruimen (of was het omdat Imke nog even bij het zwembad bleef?). Daarna probeer ik de twee leguanen die we verdenken weg te jagen uit de plant vlak bij ons balkon maar ze blijven gewoon zitten en storen zich niet aan de bezem die 5 cm van hun kop langs zwaait.

En als ze dan met wat extra strekken eindelijk zover heb dat ze even wat verder kruipen, zijn ze in een paar minuten weer terug op hun oude stekkie. Ik geloof niet dat dit de laatste leguanen poep op ons balkon is helaas.

Vanavond hoorden we net voordat we uit eten gingen van het thuisfront dat er een aardbeving is geweest! Hadden we bijna een stoer verhaal gehad, merken we er niets van. We weten dus nog steeds niet hoe dat voelt (gelukkig) maar we kunnen er toch weinig aan doen en ons er ook niet tegen verzekeren. Langzaam zijn we dus weer een stukje opgeschoven richting Suriname zonder het te merken.

En dan hebben we om 17:00 uur een tafel gereserveerd in een restaurant. Niet zomaar een maar een picknick tafel op het strand een paar meter van de zee.

Emily en Madelief spelen heerlijk in het zand met de grote hoeveelheid andere kleine kinderen en Rozemarijn zit lekker met ons aan tafel terwijl wij genieten van rose en een biertje. Wat wordt ze groot dan.

Maar zo lekker genieten is wel waarom we hierheen zijn gekomen of was het nu voor de dolfijnentherapie? Langzaam gaat de zon onder en ondertussen eten we spareribs en ossehaas met zijn allen in het zonnetje. Heerlijk.

Een grote groep nederlanders staan om ons heen met dus al die kinderen. Sommige kinderen zijn ook 5 of ouder dus zouden die niet naar school moeten? We vragen of ze misschien een bruiloft hebben. Maar nee het is de vrijmibo van de Marine. De kinderen zitten gewoon hier op school voor de jaren dat de ouders hier zitten. 
Onze kinderen gedragen zich echt voorbeeldig (al wil Emily steeds de voeten van een marineman ingraven).

Zou de therapie al werken?
Als de wereld maakbaar was dan zou die er qua borreltijd zo uitzien dat is zeker. 

Morgen family swim. Mogen wij eindelijk met de dolfijn zwemmen en Emily niet ;-). Gelukkig pas om 12:10. Dus wat meer tijd. Nu maar hopen dat Kanoa al mijn meiden met rust laat!