Jippie en joppie gaan vooruit in de tijd

Ik had vanochtend eigenlijk al de titel bedacht voor mijn nieuwe verhaal....' De plassende zeekomkommer'. Het was weer zo'n Olaf-filmmomentje maar ja, dat weet je dan na afloop. Vanochtend stond de dok-herkansing op het programma voor Rozie en Madelief. Dat betekent dat ze als Emily binnen klaar is met oefenen, mee mogen naar het platform in het water. Dat duurt wel een half uurtje dus we hadden even wappertijd. Roos heeft al veel geleerd over de vissen dus ik wilde nog best even mee onder begeleiding van mijn grote dame. Gisteren vertelde ze al wie de papagaaivis was en dat er schoonmaakvisjes waren. De papagaaivis vond de schoonmaakvisjes lekker maar at ze niet op omdat hij anders niet meer werd schoongemaakt. Er was een soort tunnel van steen en als hij daar onderdoor zwom werd hij schoongemaakt, een soort vissen wasstraat. Geinig toch. 

Vandaag naar de voelbak...de dikke zwarte pissebed die olaf meer drol vond...was letterlijk binnen handbereik. Ik kon mij natuurlijk beroepen op mijn missende dieren-gen maar mijn nieuwsgierigheid won. Het idee om hem zelf te pakken ging natuurlijk te ver, ik ben echt een beginner, maar overpakken van Rozie moest wel kunnen. Het voelde erg vies, niet zacht of kleverig eigenlijk gewoon vies. Hij lijkt eigenlijk het meest op een dolmadakia, van de Griek (rijst in zo'n druivenblad). Dat lust ik ook niet dus ik ben wel consequent ;). De dolmadakia uit de voelbak heeft geen voor, geen achterkant, wel een beetje een onder maar ook geen toet of snoet. Olaf met zijn gemuteerde gen had natuurlijk wel reuze veel plezier om dat ehhh ding...uit het water te prutsen. Ha ha, hij had dan wel geen voor of achter maar hij kon wel plassen!!!! Een lange dunne straal ging weer terug in de voelbak, brr en hij was niet de enige dolmadakia in de bak.

Olaf was door deze plaspartij zeker niet ontmoedigd en wilde de reuzen slak ook nog even vasthouden. Als je hem lang vasthoudt komt hij kijken en als je hem erg lang vasthoudt komt hij er een heel eind uit. Dit was zelfs te vies om naar te kijken. Gelukkig is er maar 1 voelbak en zijn er heel veel niet-voelbakken. Maar inmiddels was het ook weer tijd om naar het dok te lopen dus er was geen enkele reden om die slak ook vast te houden. Rozie en Madelief streken neer op het dok.

Wij zaten op een ander plekje, een goede struikrover blijft ook niet steeds op dezelfde plek zitten. 

Emily had binnen met een schildpad gewerkt, eentje die opneemt wat je zegt. Ze moest zo langzaam praten als een schildpad en ze had er reuze lol in om zichzelf terug te luisteren. Op het dok oefende ze nog even door terwijl Rozemarijn en Madelief toekeken. En toen was het watertijd....Kanoa, Kanoa, KANOA! Nee niet weer, nog een snipperdag! Maar jawel, meneer was er wederom vandoor met Sami. Wederom einde dokdag. Gisteren vond ik het prima, vandaag ben ik teleurgesteld. Leuk hoor al dat belonen maar ik heb nu ook wel behoefte aan een flinke 'potverdorie en nu kom je hier'! Ligt niet aan mijn missende gen want Olaf heeft het ook. Met zijn allen lopen we terug. We zoeken Gabrielle zodat de meiden toch nog iets leuks kunnen doen.

Ze mogen ook de flamingo's aaien.

Olaf en ik blijven naar Emily kijken. Ze mag even met Bonnie zwemmen en die zwemt bij het dok dat het dichtsbij ligt.

Daar kun je het beter zien en van dichterbij foto's maken. Maar ja, dan moet je wel scherp staan... dat stonden we niet...dus we maakten een foto van net na de sprongen over de stok en eentje van net na de dolfijnenkus!!!

We praten kort na en dan ga ik naar dolfijnenles :). Ik mag zien hoe dolfijn Bonnie bevallen is van Sami erg bijzonder hoe de dolfijn maar ook het personeel dat heeft beleefd. Tijdens de presentatie komt onze Babette langs met een tiara en een glimmend roze tasje. Het blijkt voor Laura te zijn een meisje v 13 met down. Ze heeft echt een hekel aan haren kammen en nagels knippen. Als Laura, inmiddels met tiara, langsloopt hoor ik Babette zeggen 'welkom op het prinsessenbal'. Ze hebben beautyochtendje gepland ;), leuk om te zien hoe ze omgaan met alle dagelijkse dingen.

Na de workshop gaan we naar huis. We hadden gisteren een was gedraaid maar waren te lui om op te blijven om hem op te hangen. Bovendien wilde Olaf de droger gebruiken, die hebben we thuis niet. Ik kom thuis en hoor de wasmachine, draai je hem nou nog een keer, vraag ik Olaf. Met een big smile en glinstering in zijn ogen zegt hij dat dat de droger is! Hij heeft de handleiding op internet opgezocht en gekeken wat er wel en niet in mag, te grappig. Tijdens al de energieworkshops en trainingen die ik geef staat de droger altijd even in het middelpunt, als energieslurper en als brandveroorzaker. Hij mag dus ook nu niet onbemand draaien, we moeten dus thuis blijven...voor de was. En toen de droger eindelijk klaar was ontstond de nieuwe titel want oh oh wat waren we blij. Olaf liet als een kind zo verwonderd de was voelen aan de kids terwijl hij luid kirde dat de was al droog was!!! Ik was vooral verbaasd dat de was er zo ongekreukt uitkwam, en begreep eindelijk dat er daarom mensen zijn die niks strijken! Ik voelde me echt, Jippie en Joppie gaan vooruit in de tijd. Ik moet bij thuiskomst natuurlijk nog steeds predikken dat de wasdroger notdone is, maar we zijn nog even hier en Olaf verheugd zich nu al stiekem op de witte was!