Gefixed

Eindelijk mochten wij ook! En we mochten uitslapen, het kon niet mooier.

Om iets voor 12.00 liepen we, toch een tikkie gespannen richting CDTC. Ik kon me er eigenlijk weinig bij voorstellen, in principe mogen drie mensen mee doen met de familyswim, maar is de directe familie groter dan drie dan mogen die ook meezwemmen. Maar toch, ik zag ons al met zijn vieren om Kanoa heendraaien om hem een knuffel te geven, ik geloof dat ik meer ruimte nodig heb ;).

Terwijl we er heen liepen kwamen we al andere ouders tegen, die zeiden dat het zo leuk was en dat ze het zo goed deden. Dat gaf me al wat meer moed. 
Toen we aan kwamen mochten we Emily inleveren bij LouLou, wij gingen naar binnen om dmv een filmpje te zien wat allemaal wel mocht en wat niet. Ook leerden we in een sneltreinvaart de gebaren die bij alle kunstjes hoorden maar gelukkig gaven ze ook aan dat ze die straks nog een keer zouden herhalen. En toen op naar het dok. Flippers uitzoeken en een zwembril op. Onze kleine Madelief mocht met band om met Babette meezwemmen zo hadden wij onze handen vrij. Maatje keek wat spannend maar he als iemand het dieren-gen heeft...ze wilde zo van het dok de zee inglijden maar ze moest toch even wachten totdat wij het water in waren. We hadden twee dolfijnen, Kanoa en Chabelita zwommen met ons zodat we niet met zijn viertjes maar met zijn tweetjes een dolfijn hadden. We begonnen met een rondje zwemmen. We hadden geleerd wat je moest doen om zij aan zij te zwemmen zodat je daarna naast hem kon blijven en hem kon aaien. Hij voelde echt heel anders dan verwacht. We kunnen niet vertellen hoe want dat moet in de spreekbeurt van Rozie en ze wil natuurlijk dat het geheim blijft ;). 
Daarna gingen we met zijn viertjes of eigenlijk vijf met Babette erbij wat kunstjes doen, we hielden een watergevecht...verloren dat dan weer wel ondanks twee tegen vijf, we hebben samen gedanst en we kregen een dolfijnenkus! Ze sprongen metershoog over de stok die Rozie mocht vasthouden en tussendoor zwommen we vaak een rondje om te zennen, al moest je in de buitenbocht vooral hard zwemmen. Tijdens de rondjes zwemmen heb ik Kanoa toch wel een flinke preek gegeven dat hij er natuurlijk gewoon moest zijn maandag maar dat er ook nog flink gewerkt moet worden. Ik hoop dat deze preek meer effect heeft dan de preken die ik de kids soms geef want dat is toch meer stoomafblazen van mijn kant dan dat het enig effect heeft. Op afstand riep onze lieve meis, papamama, papamama, nu was zij degene die mocht kijken. We hebben maar niet te veel tijd besteed aan Emily, wij mogen namelijk maar een keer met Kanoa zwemmen en niet tien keer. Het was een hele bijzondere ervaring zo met zijn allen zeker nu Rozemarijn het super bewust maar ook Madelief helemaal kon meemaken. Ook best stoer want ze zijn zeker ruim twee keer zo groot als Maatje en die was echt geen tel bang. De foto's zijn door de organisatie genomen  en die ontvangen we pas na de twee weken. Daar moeten we dus nog even op wachten. Maar dat wordt allemaal netjes voor ons gefixed. 

Na dit avontuur zou Ilja langskomen, een hele goede vriendin van mijn zus die toevallig tegelijkertijd op Curacao is. Door al die hekken kun je niet zomaar op de stoep staan, goed afstemmen, leven het mobieltje, is dan wel belangrijk. Maar als je geen bereik hebt belt het wel lastig. Gelukkig had ik een hulptroepje vooruit gestuurd waardoor Ilja niet een half uur voor het hek hoefde te springen. Gezellig naar ons ministrandje waar de kids vrolijk gebruik maakten van een nieuw luisterend oor. Vooral Emily kon niet stoppen met kletsen waardoor wel duidelijk werd dat Kanoa nog een taak heeft te verrichten de komende week.Toen we gezellig kletsten schrok Ilja ineens en dacht ze dat haar kat aan haar voeten zat....die zat echter duizenden km ver weg...ze werd beknabbelt door een Leguaan! Tot twee keer toe, duidelijk niet verlegen dat beest. Na een kort gesprekje over leguanen lekkernijen en leguanen soep koos hij toch eieren voor zijn geld, (gelukkig niet die uit ons nestje ;), en verdween weer. Gelukkig ook weer gefixed.

Eenmaal weer thuis dronken we nog wat en renden de kinders wat rond. Emily presteerde het om onze slaapkamer op slot te krijgen en zelf (gelukkig) aan de buitenkant te staan. Wederom never a dull moment met onze Emily. Geen sleutel pastte en trekken en duwen hielp evenmin. De beheerster maar geappt of zij een sleutel had. Die was er niet, dan moest het slot geforceerd. Shit zeg, hebben wij weer. Maar we hebben nog een slaapkamerdeur die uitkomt op het balkon, blij passen we de drie sleutels maar nee hoor die passen niet. Maar dan geeft de beheerster aan of we niet via het raam kunnen en ja hoor, Rozie buitelt naar binnen en opent de toegangspoort voor een welverdiend bedje voor vanavond. Zo ook gefixed. Categorietje eind goed al goed. 

Nog een in dezelfde categorie. Donderdag toen Rozie douchte kwam Olaf de slaapkamer binnen, ja ja iedereen heeft een slaapkamer met badkamer, en rook een brandlucht. Hij roept mij uit de douche en ik ruik het ook maar ik zie ook rook komen uit het stopcontact. Ik roep dat Rozie onder de douche uit moet, de douche moet uit en de airco ook. Door al die badkamers kan Rozie vrolijk verder onder onze douche maar dat knopje raken we niet meer aan. Ook nu appen we de beheerster. We willen niet flauw zijn maar dit is toch niet prettig. Het lampje mag niet meer aan. Vandaag komt de electricien langs, uitgebreid begroet door Emily en natuurlijk worden er handen gegeven en stelt ze zichzelf voor. Hij laat de schade zien en het is gewoon gesmolten, we hebben ons niet aangesteld. Blij dat alles weer is gefixed. 

Wat niet is gefixed is de auto die we voor zondag en maandag hadden willen huren. Dus morgen doen we officieel niets, nou ja na een echt Nederlands zondags ontbijtje dan want de croissantjes liggen al klaar om af te bakken...al smaken ze (gelukkig) net iets anders dan thuis.