Supergoede vlucht

Gek hoor geen internet, kennelijk zijn we zo digi met zijn allen dat je heel snel wil laten weten dat het goed gaat en wil je mooie en trotse dingen delen.

Nou super trots dus op die mooie meiden, geen kick gegeven, geen 1x gevraagd hoe lang het nog duurde. Onze stewardess bleek ook een kindje te hebben met down. Het was leuk om even te kletsen. Rozie heeft nog wat mooie luchtfoto's gemaakt en na afloop mochten we even in de cockpit kijken.

Nu ik dit schrijf komt het met bakken uit de hemel, grappig hoor onze eerste tropische bui in daglicht. Toen we geland waren duurde het nog wel lang om door de douane te komen, we hadden ons diabetesprivilege opgezegd in het vliegtuig...beetje dom. Leermomentje ;).

Daarna met andere ouders opgehaald om naar het appartement te gaan. Zij hadden een mooie dame in een rolstoel die niet kon praten en haar armen slecht kon bewegen waardoor gebaren ook niet kon. Zo leer je weer dat je eigen gedoe maar zeer relatief is. Het is wel heel bijzonder dat je nadat je je hebt voorgesteld meteen praat over hoe het met je dochter gaat, waar ze last van heeft etc. Meteen zo direct, heel bijzonder. We zien elkaar di weer bij de borrel van de nieuwe groep.