Dag 11: Cremespoeling, de morfine voor je haar

Cremespoeling, de morfine voor een dagje strandhaar

Wat een maffe dag was dit. Vandaag stonden er twee onderdelen op het programma naast een klein zondagsontbijtje. Lekkere afbakbroodjes en een jus-tje konden er nog net af, een eitje niet. Die worden morgen pas bezorgd en één ei is geen ei, laat staan als je dat ene eitje met zijn vijfjes moet delen. Het werd dus inderdaad geen ei. 
We zouden beginnen met een bezoekje aan de dierentuin en daarna naar volgens zeggen het mooiste strand van curacao. Ongelofelijk wat we mee weten te nemen naar deze twee mini avontuurtjes. 5 handdoeken, 5 paar snorkelsets, een boekje of 4 een kleurboek of 2, heel veel water waarvan de helft ingevroren, een extra boterham, knijpies en snoepjes voor Emily. Extra schoenen om te rijden etc. Maar al met al stonden we om 10.15 voor de ietwat bijzondere entree voor de dierentuin. Hij is gratis maar een gift wordt gewaardeerd. Om te voorkomen dat er een zak met stuivers wordt omgekeerd wordt er een indicatie te geven van de gift voor een volwassenen en voor een kind waardoor je eigenlijk een gepast entree kaartje betaalt als je je daar aan houdt. Maar de dierentuin deur was dicht….we keken een beetje hulpeloos rond of dit wel echt de deur was. Ooit had ik voor mijn werk de sleutels van de dierentuin in Emmen, dat vond ik zo stoer. Maar hier had ik natuurlijk geen sleutels. We keken wat rond zagen wel een reuze struisvogel maar er kwam niemand. Automatisch denk ik dan stiekem even aan het restaurantje in Nijmegen waar Olaf en ik altijd struisvogelbiefstuk aten en moet wel even denken wah wat veel ;). Maar dat vertel ik niemand natuurlijk. Uiteindelijk kwam er een meneer uit de auto, dat was fijn. Hij had gereserveerd…oepsie wij niet. Maar erg druk kon het niet zijn met die dichte deur. Hij had om 10.00 uur gereserveerd, terwijl hij volgens het bord om 9.00 open ging. Om 10.30 uur hielden we het voor gezien. De deur was nog steeds dicht. We hadden geklopt, gezongen (Daar wordt aan de deur geklopt, hard geklopt….) maar niks hielp. Dan maar direct door naar het strand. Het was flink bewolkt maar he het is curacao, daar regent het vaak en hard maar nooit lang….

Aangekomen bij Cas Abao lijkt het of de meneer ons uitlacht. Het is wel erg bewolkt maar toch, zouden we de enige zijn? Grappig ik vind het best raar dat je moet betalen om op het strand te mogen, 12,50 naf. Zo’n €6,25. Terwijl je het bij ons normaal vindt dat je moet betalen om te  parkeren bij het strand en dat zal boven op Scheveningen misschien wel zo’n 6,25 per uur kunnen kosten.
De weg er naar toe is een stuk beter dan ik me herinner toen kon je van kuil naar kuil springen. Aangekomen zijn we helemaal niet de enige, het is gezellig druk. Het strand is wit, de zee is blauw maar niet zo blauw als zou kunnen want de lucht is nog net niet zwart. Het duurt dan ook niet lang of ik lig onder mijn handdoekje mijn boek droog te houden. Maatje en Emily kiezen er voor om de bui in het water af te wachten…maar de bui is niet zo heel erg Curacao’s. Minder heftig maar veel langer. Normaal zie je een goede donkere wolk, nu is de hele lucht grijs. Mmmm hoe lang zou dit duren? Alle locals blijven zitten dus we gaan er maar vanuit dat het wel een keertje op houdt. En dat is natuurlijk zo, al duurde het wel een klein uurtje. Zo’n lange bui heb ik alleen ‘s nachts vanuit mijn bedje gehoord. We lunchen op het strand en Emily heeft weer vrienden gemaakt. Het zijn drie broertjes van 2, 5 en 7 jaar. Te schattig om te zien. Emily gaf zand-bouw-les aan het jongste mannetje. Maar hij was nog lekker onhandig zoals je dat bent als je twee bent. Emily had een reuze geduld. De taartjes die ze zorgvuldig voor hem bakte werden met het verplaatsen van een beentje omdat hij de andere kant op keek per ongeluk weer geplet. Ze kijkt naar mij, wordt niet boos maar bakt stug een nieuwe. Het mannetje gooit ook nog veel met zand, dat valt niet in goede aarde bij Emily maar ook niet bij zijn twee broertjes. Ze verplaatsen zich, broertje komt er weer aan geschommeld en in stilte en zonder gekreun verplaatst het groepje zich weer, en weer en weer….te schattig om te zien. Ik mocht ze met zijn vijfjes op de foto zetten. Vanaf groep 3 leren ze Nederlands en Engels op school, het jongetje in de groene broek kon indien nodig vertalen maar kids hebben heel vaak geen taal nodig om samen te spelen. 

Rond half 4 pakken we de verhuiswagen weer in, Emily is met een borrel en zwemmen in het zwembad goed mee te lokken ;). Er zijn gezellig wat mensen bij het zwembad, ook twee kleine mannetjes met vleugels. Mijn allereerste baantje leeft weer op als ik kinderen zonder ouders zie bij het zwembad. Het beeld dat Maatje als een kaarsje in het diepen naar beneden schoot toen ze haar armen net iets te recht naar boven hield en haar beide vleugels verloor staat op mijn netvlies gegrift net als de andere keren dat het ‘mis’ ging. Ik hou niet van drijfmiddelen. Emily zwemt nu ze A heeft veel zonder drijfmiddelen maar dan kijk ik naar haar en niet naar mijn boek. Toen mijn roseetje me riep zouden de twee mannetjes alleen zijn. Toen ik vroeg  of mama of papa in de buurt was vertelde het kleine ventje dat hij er al een keer als een kikker ingesprongen was dus dat het allemaal wel kon…tuurlijk, kikkers kunnen goed zwemmen. Gelukkig kwam papa aanlopen en vertelde dat hij met ze had afgesproken dat als iedereen weg ging ze naar huis moesten komen, tja zo kan het ook.

Eenmaal thuis was Maatje inmiddels lekker gedoucht, ze wilde niet ook nog zwemmen. Gisteren waren we zo laat dat ze alleen haar voetjes had afgespoeld na ons dagje strand. Het is een heuse marteling om haar dat bijna tot aan je billen komt en twee dagen in zeewater is geweest uit te kammen. Dus met een halve fles cremespoeling, de morfine voor je haar, kreeg ze het weer uit de klit en zag ze er weer uit als nieuw. Lekker gegeten en de plannen voor morgen nog even opgefrist. Eerst therapie, dan het brusjes programma, dan de boodschappen ;) en om de dag af te sluiten de familyswim! We hebben er zin in!

Ps:

Nu ik naar bed wil gaan en me weer vol spray met muggenspul realiseer ik me dat we na de 36 muggenbulten van Rozie en alle bulten van ons samen, geen bultenuitbraak meer hebben gehad. Dat kan natuurlijk komen door onze geweldige muggenspray maar misschien willen de muggen ook inteelt voorkomen. Als ze Rozie weer compleet leegdrinken krijgen ze wel heel veel 'bloedeigen ;)' broertjes en zusjes. Dat gaat natuurlijk een keertje fout en wordt je verliefd op je bloedeigen muggen zus ;).