Dag 10: Hier kwamen we voor

Voor vandaag kwamen we eigenlijk en de therapie natuurlijk ;). We gingen (opnieuw de andere keren deden we dit dagje ook ;) naar de boka’s. In de Westpunt van Curacao liggen zes boka’s waar het water zo hard tegen de rotsen knalt dat de rotsen zijn ingesleten. Het is daar zo ontzettend mooi, je kunt me daar uren neerzetten. Ik verheug me er het hele jaar op maar op het moment supreme realiseer ik me ook zo erg dat als de kids naar beneden zouden vallen, ik ze niet eens achterna hoef te springen en aangezien ik zelf erg last heb van hoogtevrees ben ik daar niet de leukste moeder. Dat wil zeggen als je bereid bent een metertje extra uit de kant te lopen en mijn hand vast te houden is er niets aan de hand….anders wel. Ik snap ook niet dat ze her en der niet een extra balkje kunnen plaatsen. De losse balken die naar beneden zijn gevallen kunnen weghalen etc. dat helpt namelijk niet voor de bangen onderons…dat er onder de brug een plank of 4 ligt. Zo her en der losgelaten en neergestort. Maar na een kort pleidooi begreep ook de rest van het volk dat de meerwaarde om vanaf het plateautje te kijken eigenlijk nihil was. Boka pistol was de fijnste en op 1 na spectaculairste dus daar kon ik vrij ademhalen en een leuk filmpje van Madelief opnemen, en van Emily maar die is voor haar spreekbeurt, dus die mag nog niet. Maatje wilde het filmpje opnemen voor de klas maar die hebben nu ook vakantie dus we stoppen hem hierbij. Het is super leuk en fijn natuurlijk dat onze kids goed kunnen lopen en de boka’s ook heel erg leuk vinden. Zeker als je de andere kinderen van het cdtc ziet is het echt een cadeautje dat we dit kunnen doen. 
Bij een van de boka’s probeerde Olaf nog vrienden te worden met een heremietkreeftje, vele malen groter dan we uit Frankrijk kennen. Maar de vriendschap bleek echt van een kant te komen, hij beet in zijn duim waardoor Emily boos werd op het kreeftje. Wie aan haar papa komt, komt aan haar. Net als we de laatste boka willen bezoeken wordt de lucht erg donker. De man vh natuurreservaat zegt dat hij denkt dat de bui overwaait. Dat zou fijn zijn want de wegen zijn redelijk beroerd (zie foto). Altijd denken we als we die wegen zien, daar zou je toch een jeepje voor moeten huren, maar aangezien ik autos echt niet interessant ven kan ik er ook slecht geld aan uit geven. Ook nu dus geen Jeepje voor ons. Aangekomen bij de laatste boka begint het heel hard te regenen. Maar ach, het is curacao dus na 5 min is het weer droog en voelt het 10 min een graadje koeler. We worden nog gedurende drie boka’s achtervolgd door een kudde geiten, best bizar. Ze klommen gewoon recht tegen die stijle wanden aan. Daarnaast was een trapje…het leken de kids wel in het zwembad ;).

Door corono was het eetplekje van de boka’s dicht en dat bleek een geluk bij een ongeluk(je). In de drie jaar dat we er weg waren geweest hebben ze eindelijk ingezien dat het plekje waar we daarna heen wilden, de plek waar je kunt zwemmen met zeeschildpadden als je geluk hebt, hebt wat meer aandacht verdiend. Dus toen we daar aankwamen was er ineens een eetkraampje en een plekje waar je strandstoelen en snorkelspullen kon huren.
Olaf liet zich bij het eettentje verse tonijn met frietjes aansmeren en dat bleek toch een goed plan. De kids hadden alleen frietjes en wij frietjes, tonijn en sla. Hij had er een mooie schaal van gemaakt alsof we echt uit eten waren op het strand. Kijk maar op de foto, het ziet er echt mooi uit en het was dus super lekker. De kids snaaiden alles weg. Na het eten de zee in, in de hoop dat we onze zwemmende vriendjes tegen zouden komen. Daarin werden we niet teleurgesteld, binnen enkele ogenblikken was er al een kleintje gespot van zo’n 30 cm denk ik. Het grappige is dat je ze niet ziet aankomen. Ik snorkelde met Rozie en wees haar op 4 geinige mooi gekleurde redelijk grote vissen en ineens was grootvader daar aan het zwemmen, zeker 1 meter in doorsnee, als een waar onderwaterzeilschip peddelde hij helemaal zen voorbij. Er zwom een grote vis steeds onder hem, als dekmantel, een beetje meeliftend op zijn snelheid of voor de restjes, ik weet het niet. Iedere keer als we opa zagen zwemmen, was de vis er ook. Toen Olaf een tweede keer ging snorkelen zag hij eerst niets behalve een school vissen. We zijn inmiddels verwend en leggen de lat hoog want een school vissen is namelijk echt super cool om naast of tussen te zwemmen maar ligt dus toch net een beetje lager op de ladder dan opa schildpad. Olaf spotte er daarna nog een schildpad, volgens mij niet opa hij was een beetje kleiner. Hij at een stuk vis maar hij kon  er niet goed een stuk af bijten. Het was leuk om te zien… helpen durfde hij niet door de stoere verhalen van de buurman ;).

Omdat de tonijn zo lekker was broedde ik op een ideetje om bij de visafslag zelf tonijn te kopen. Ze komen dan net uit het water en worden daar schoongemaakt. Daarom is die plek zo intrek bij vissen en schildpadden, alle retsjes gaan terug in het water.  Maar wat ik daar steeds in een tas zag verdwijnen was vis zoals hij daar boven het bedoeld heeft, ik hou wel van een beetje  inmenging van de Appie…  
Super plan, ik ging mijn friet-tonijn jongen vragen of hij niet van die fijne tonijn fileerjes voor me kon fixen incl die lekkere marinade. Hij had er nog drie en ging kijken of hij nog meer kon regelen bij de mannen van de vis. Hij was zo super lief, zo mooi als hij onze schaal op maakte zo deed hij zijn best op onze rauwe tonijn. Daarna met onze verse maaltijd nog een klein uur naar huis rijden. 

Thuis aangekomen blijkt Olaf door zijn biertjes heen. En aangezien ik altijd erg veel respect heb voor rijden in het buitenland, besluit ik bij de buren Dolphinsuits eens te vragen of ik twee biertjes kan kopen. Hij kreeg die vraag niet vaak dus hij checkte wel drie keer of ik echt biertjes wilde kopen…ja dus. Blij met twee biertjes weer naar huis, direct even het nieuwe zwembad gezien want dat hebben ze aan de voorkant, eigenlijk op het oude parkeerterrein gemaakt. Het was nog steeds niet bijzonder groot maar wel heel sfeervol.

Daarna de vis gebakken, want een gril had ik natuurlijk niet. Helaas kwam ik niet in de buurt van de tonijn-friet jongen. Ik vrees dat we nog een keertje terug moeten. Niet erg, we hebben nog een week de auto ;).