Dag 3: Tijd om te tutten

Tijd om te tutten

Een lekker rustig dagje vandaag. Dit keer had ik last van mijn jetlag. Om 6.00 uur al wakker! Dan maar even mijn berichtjes checken. Al snel kwam er een appje van mijn moeder….’moet jij niet nog slapen?’ Daar heb je moeders voor! Hup telefoon aan de kant en nog even omdraaien, precies zoals ik dat ook tegen mijn kinders zeg. En ja hoor, een uurtje later werd ik wakker (gemaakt) door Emily die zichzelf al vast had aangekleed en klaar was om te gaan zwemmen. 
Helaas snoetie, alles moet weer uit, we moeten ons eerst helemaal insmeren. En ik draaide me weer om. Met een moet dat echt kreun, verdween Emily weer. Om in een paar tellen in haar blote blootje en een big smile weer terug te komen…de dag was toch echt begonnen. 

Ook Maatje kwam weer tot leven, maar die bleef nog even in de pyjama stand. Die doe je namelijk pas uit als dat echt noodzakelijk is. We dekken de tafel en Maatje smeedt een bontje met Rozie. Rozie, zullen we weer dat…hoe heet dat? Varkensvlees eten? Rozemarijn kan het niet volgen maar als je het niet kunt zeggen, laat het dan zien! Ze loopt naar het pak cornflakes. Deze: cornvlees! Oh ehh cornflakes, ja die! Ook weer opgelost. 

Deed me wel direct denken aan een anekdote op het vliegveld. Als je mensen hun gedrag wil veranderen, bijvoorbeeld door middel van posters, moet je laten zien wat ze moeten doen. Dus niet wat het gevolg is of een grapje maken. Aangezien ik altijd meer van de knipogen ben, vond ik dat altijd een beetje saai maar nu zag ik hoe het mis kon gaan. We waren bijna buiten, alleen de laatste rij moesten we zonder voortrekkerij doorstaan ;). Maar daardoor had Madelief tijd genoeg om goed rond te kijken. Er stond een bord in het Engels en Spaans…maar daar had ik niet zo veel aan. Madelief vroeg wat er op dat bord stond. Daar staat dat je geen vlees mag meenemen omdat ze bang zijn dat daar hele kleine beestjes inzitten, bacteriën die de mensen ziek kunnen maken. En als je toch vlees bij je hebt dan moet je dat in die bak gooien. ‘Oh ok, en als je dat in die bak doet, komt er dan een varken op je afrennen?’ Tja als je zo naar die poster kijkt is het inderdaad best een bijzondere poster. Boven de Engelse tekst stond inderdaad een varken dat naar je toe kwam rennen. Best een goede reden om dat vlees niet in die bak te gooien tenzij je het zag als een goede deal, een laatste bifi worstje ruilen tegen een compleet nieuw varken. 

Na het ontbijt wilde Madelief nog een keer naar de dolfijnenshow. Daar was ik wel voor in. Ondanks dat de show van het sea aquarium niet te vergelijken is met de show van het dolfinarium kan ik er de hele dag naar kijken. Misschien juist omdat het zo eenvoudig is. Geen lichtshow en ingewikkeld verhaal maar een ruwe zee (het waaide en regende hard en vaak vandaag), dolfijnen en mooie muziek en mijn twee prachtige kinderen die aandachtig keken naar het schouwspel. Gisteren baalde ik nog dat ze in de tussentijd de show hadden aangepast, want de muziek was mooi maar het was niet het fragment van de film Tarzan van Phil Collins waar ik zo dol op was de vorige keer. Hoe leuk was het dat deze show, op het zelfde tijdstip als gisteren, wel met mijn muziek was. Emily begon na twee tonen al hard mee te zingen en ik stond meteen met natte oogjes naar de dolfijnen en mijn meiden te kijken. Leve mijn zonnebril, ook al is het bewolkt en regent het ;). Ik heb het stukje gefilmd. Kijken of het lukt om het erbij te stoppen. Je hoeft dus niet te zoeken of het iemand van ons is die daar door de lucht vliegt. Dat soort dingen doe je alleen tijdens je therapie als je komt voor een betere motoriek, niet voor logopedie. Nee hoor, flauw grapje. 

Emily was er eigenlijk al weer klaar mee terwijl Maatje pas net was begonnen. Emily naar huis gebracht, Rozie weer mee terug genomen. Heerlijk alle bakken weer langs geplozen. Nieuw dier leren kennen, de slipperkreeft. Het googlen waard, raar beest. En we hebben een nieuwe medewerker fan, erg leuk. (De twee keer ervoor hadden we een meisje, die na een jaar nog wist hoe de meiden heetten! Hoe bizar.)Maar hij riep ons erbij, vroeg waar Emily en Olaf waren, nam genoegen met ons drietjes en wist zich nog te herinneren dat we graag in de boot wilden kijken. Voor Corona mocht je gewoon in de boot waarin je op de bodem door het glas naar de vissen kon kijken. Met corona moet dat georganiseerd maar kregen we onze leuke meneer erbij. Omdat de vissen vlak naast de boot gevoerd worden komen ze vlakbij. Daarna nog even langs het winkeltje. Er werd al flink onderhandeld over souveniertjes door de meiden. Roos wilde het nog even concreet aftikken met ‘ ik mag dus van jou én van papa een souvenir kiezen’ toen ze er achter kwam dat ze eigenlijk niet kon nou ja wilde kiezen. Aangezien we daar nog twee weken dagelijks komen, heb ik ze gezegd nog maar even te dromen. Wel balen dat ik zelf iets leuks zag, dat kon ik nu met goed fatsoen natuurlijk niet direct meenemen. Maar ik hoop dat de tijd ervoor zorgt dat Madelief iets anders kiest dan het knuffel dolfijntje (ik vrees dat hij verdwaalt tussen de 30 knuffels die al op haar bed wonen) en de bijzondere pen. De lat mag qua leukigheid wel iets hoger toch?

Daarna lekker churros gegeten en thuis aangekomen in mijn uppie naar het strand. Er moest gekwintet worden door de meiden (dat is trouwens geen foutje, je moet er vijf in plaats van vier sparen). Heerlijk in de zon op ons mini privé strandje gelegen. De wolken waren weg maar de wind zorgde voor flinke golven net buiten de lagune, erg mooi om te zien. Kennis gemaakt met de ouders van Lieve, ook een meisje met down, die de therapie er net op hadden zitten. Jammer, leuke mensen maar ze gaan maandag al weer naar huis. Dan is de sneeuw gelukkig weer weg. Voor ons was het raar van - 8 naar + 28 maar terug lijkt me dat ronduit vreselijk.

Nog even zwemmen, lekker borrelen, een pizza uit eigen oven. Ha ha dat klinkt als zelfgemaakt, dat laat ik maar zo ;). En naar bed. Madelief zei giechelend dat ze de bedden lekker tegen elkaar hadden gezet dan konden ze beter knuffelen. Dat was ook wel eerlijker want wij konden altijd lekker knuffelen in ons grote bed en thuis ook altijd. Daar was natuurlijk geen speld tussen te krijgen dus die bedden blijven de komende twee weken lekker zo staan. Kan Emiliedje er af en toe ook nog bij kruipen. Misschien krijgt ze van hen een lesje uitslapen of kruipt ze er bij hen bij zodat zij wakker worden. Ons maakt het niet uit, wij winnen altijd .