Dag 1: Na 365 dagen wachten....

En dan eindelijk na een jaar wachten en hopen dat we mogen, hangen we in de lucht. Spannend tot het eind, we moeten tenslotte ook nog veilig landen ;). Gisteren vroeg ik nog aan Olaf, wat ga jij morgen doen? De krant lezen, film kijken en heel veel eten. Ik dacht het zelfde, alleen zonder krant waardoor ik nog meer tijd zou hebben voor films en eten. Kennelijk verveelt dat film kijken toch ook want ik besluit met nog 3 uur en 41 min op de teller vast een stukje te typen. Bang om weer dingen te vergeten.

Wat een stress dit jaar. Zouden we het ooit vergeten 2020 het jaar van corona? Of is dit het begin van iets dat we straks normaal gaan vinden? Noemen we straks 2020 het jaar dat het allemaal begon?
Ik weet nog dat ik hardop bij het grootoverleg van Emily zei dat we er over droomde om weer naar curacao te gaan. Ik weet niet meer welke leerkracht zei ‘dan ga je dus’. Maar ik weet nog wel dat ik met een big smile zei dat ik wel hield van realistische dromen en dat het feit dat ik het nu voor de eerste keer hardop zei, de kans dat we nog een keer zouden gaan inderdaad groot was. En toen zijn we begonnen met regelen….want je dromen moet je niet laten wachten als je ze uit kunt laten komen. Je weet namelijk nooit hoe het leven loopt.

Maar jeempie toen kwam corona.  Eerst nog ver weg, toen dichterbij maar was onze vertrekdatum nog heel ver weg. Ik weet nog dat mijn collega in een call in het algemeen zei ‘wie plant er dan nu een vakantie, ehhh wij dus’. Toen was er de eerste golf maar deden we nog intelligent tijdens onze lockdown. Bij de tweede golf deden we niet intelligent maar streng. Met kerst werd ons streng aangeraden niet naar het buitenland te gaan. Echter ‘onze eilanden’ mochten wel. Ik weet nog dat ik baalde, niet ‘ons’ Curacao besmetten met zijn allen, dan ging het dadelijk wel op slot.  Een week of vier geleden zei Rutte op een persconferentie dat je echt asociaal was als je nu ging reizen. Phoe dan merk ik wel dat ik een echte brave burger ben. Ik word niet graag asociaal genoemd. Verwachtte meneer Mark nou echt dat we dat geld zouden wegspoelen, want terug kregen we het niet als we zelf besloten om niet te gaan. We besloten dat we niet asociaal waren, het was geen vakantie maar therapie. Ik merkte dat ik het ineens ook zo ging noemen, we gingen op reis, of mijn dochtertje kreeg therapie. De funfactor benoemde ik niet meer en ik schaamde me op voorhand al voor het heerlijke kleurtje dat we mee terug zouden nemen. Hoe anders kan het ineens lopen.

Door de stempel therapie en het feit dat we geen pakketreis hadden geboekt (die werden allemaal afgelast) leek eigenlijk alles goed te gaan. We moesten alleen de vreselijk dure pcr test nog ondergaan. Een korte pijniging van 2x3 seconden voor 139,- per persoon én per uitslag 1 minuut hardkloppingen want je krijgt helaas geen mailtje waarin staat u bent met zijn allen glansrijk door de test gekomen in de bijlage staan jullie certificaten. Nee het waren 5 berichtjes, vijf wachtwoorden en vreselijk veel kliks om erachter te komen dan we allemaal ‘schoon’ waren. Mijn berichtje was de laatste waardoor de druk nog even op alleen mijn schouders lag, kon mijn uitslag het voor ons allemaal verknallen? Fjew ook ik had de test weten te doorstaan. De weg was vrij om te gaan! 

De dag voor vertrek kieperde Emily nog even van de trap waardoor we ze het liefst de resterende 24 uur in de hoek op de bank hadden gezet maar we hebben ons beheerst. Om de 1,5 week extra vrij goed te maken heeft Rozemarijn keihard gewerkt om zoveel mogelijk werk naar voren te halen en zelfs twee proefwerken eerder te maken. Het aardrijkskunde pw werd maar liefst twee keer verzet om het toch fysiek te kunnen maken. Omdat de school vervolgens niet dicht was vanwege corona maar vanwege de sneeuw, ging ook de tweede datum niet door. Op woensdag om 15.45 uur kreeg ze te horen dat ze hem toch online mocht maken om 17.00 uur. Dan heb je vakantie, dan maak je een proefwerk. Flexibel zijn kun je leren ;). Ook Madelief werkte hard om ervoor te zorgen dat ze haar werk van de komende 1,5 week al gedaan had. Het kwam uit haar teentjes, want was het bij Rozie vooral stoer om thuis te werken, Maatje werkte al weken thuis, dus extra werken was verre van stoer maar gewoon heel vervelend. Ook wel naar, van die principiële ouders die willen dat je voor 1,5 week extra vrij best wat mag doen.

En zo gingen er dus vele dagen voorbij waardoor je uiteindelijk klaar bent met dat jaar wachten en de dag van vertrek dan toch echt een keertje komt. Die dag was vanochtend…

De dag begon al vroeg om 5.15 uur. Eigenlijk ging het heel gestroomlijnd. Om 6.30 uur wilden we wegrijden maar het was zo koud dat er van binnen ijs op de ruiten zat dus na even wachten met blowers en airco’s reden we tien minuten later weg. Wij echt met het idee dat het nog zo ongeveer midden in de nacht was. We vroegen ons af of al die anderen dat dan ook dachten. Het was natuurlijk niet heel erg druk maar zeker ook niet rustig. Het lijkt me vreselijk als je iedere ochtend zo vroeg moet opstaan. Precies op tijd kwamen we bij onze vale parkingplek. Helaas kwam de jongen wat later maar verder ging het prima. Met tien stuks bagage op twee karretjes reden we naar de incheck en daar begon het vertroetelen al. Emily mocht op de knop drukken zodat de koffers gaan rollen en de stickers plakken. Gelukkig ook wat aandacht voor Maatje, ook zei kreeg een sticker om op de koffer te plakken. Vervolgens naar onze assistentie, Olaf wilde het nog bijna afblazen, maar he soms mag het ook een voordeeltje hebben hoor. Bij de douane ging het wat eenvoudiger dan drie jaar geleden maar Emily haar medicijnen moesten er uit en de bactrimel werd goed onderzocht, ook haar pompje was even een punt van aandacht. Zouden er echt ouders zijn die daar iets in mee smokkelen? Dit keer niet lopend maar met een heus trein-autootje op naar de juiste slurf. Ook daar kregen we privileges, We mochten als eerste aan boord, super chill want het bleek helemaal vol te zitten dus in alle rust en ruimte konden we even settelen. Helaas was het plekje naast Rozie en Maatje dus ook bezet.
Ook nu kreeg Emily een extra pretpakket, met vreselijk veel lekkers. Gelukkig kreeg Madelief ook een pakketje en was ze zo lief om dat met haar grote zus te delen. Fijn dat Emily 80% niet lust, zo zorgt ze er zelf voor dat we haar over twee jaar niet hoeven te rollen en kunnen we de buit een beetje verdelen zodat Madelief en Rozemarijn vooral profijt hebben van de schuine oogjes van Emily en een klein beetje minder last hebben van het voortrekken van Emily wat natuurlijk toch wel gebeurt. 
Later bleek dat het de bedoeling was dat de piloot himself het pakketje zou brengen maar dat de stewardess dacht dat hij geen tijd had. Dus hij kwam zonder pakketje toch even bij Emily. Ze was echter niet heel erg onder de indruk van alle strepen, daar moet je toch meer een jongetje voor zijn vrees ik. Ook mijn opmerking hoe het toch kon dat we in de lucht hingen en dat de piloot naast ons zat zorgde niet voor de nodige verbazing.

En na 9,5 uur stonden we weer aan de grond. We maakten nog even gebruik van ons Emiliedje wardoor we na even wachten op het vertrek van de rolstoelers, in hun kielzog langs alle rijen liepen. Tikje beschaamd want Emily kan dat prima maar we konden de andere cdtc-ers natuurlijk niet laten wachten ;). We delen namelijk dezelfde transfer. De douane had anders een eeuwigheid geduurd want nu waren ze alleen met ons al min 10 min bezig. Laat staan met de andere 265 mensen uit het vliegtuig. Stiekem toch best fijn om dan met daglicht aan te komen. Doordat de beheerster nog opperde om nog even te zwemmen...het was tenslotte pas 23.00 uur thuistijd moest ook dat nog even gebeuren. Nu ligt iedereen lekker te slapen. We posten deze blog nog even. En dan, ook al is het hier pas half acht, lekker slapen.

Nog even kijken of we er nog wat foto’s bij kunnen doen. Emily lekker meezingend met de film Sing, de enorme stapel paperassen die nu door corona mee moesten en ik ben zelf met een klein traantje toch ook wel onder de indruk van alle diabetesspullen die mee moeten.