Dag 14: Waarom is de hagedis nu al van zijn begrafenis weg gegaan?

Jeetje wat een niet Curaçaose dag. Deze mag niet opgenomen worden in de traditielijst ;). De dag begon ultra grijs. Normaal is de lucht blauw met veel witte wolken. Af een toe en flink grijze, die knapt als het ware. Dan loopt hij in enkele minuten leeg en is het weer warm en zonnig. Vanochtend was de lucht dus egaal grijs. We konden nog wel droog ontbijten. Had ik al verklapt dat de kids dat vaak doen met havermoutpap, aangestoken door Oma? We gingen er vanuit dat het nog wel zou gaan regenen dus Maatje bleef bij Rozie, met de vraag om een mooie ‘dank je wel’ tekening te maken voor Floor en Britt, de begeleiders van het brusjesprogramma. Eenmaal aangekomen splitsten Olaf en ik, leuker voor eventuele foto’s…ik meer in de zon (ehhh meer in de egaal grijze lucht die zwarter werd) Olaf meer in de schaduw (ehhh dichter in de buurt van een overkapping). En ik weet niet wie de lucht doorprikte maar het ging van 3 druppels waardoor ik al richting het gebouw ging lopen, naar 50 druppels, naar klep open, naar waar houdt de zee op en begint de lucht. En al die stappen werden doorlopen in de 100 meter die ik moest afleggen. En aangezien alles hier gebouwd is op harde buien van 5 minuten en daarna weer stralende zon, was mijn afdakje dat ik inmiddels zeiknat had bereikt niet echt de gedroomde eindsituatie. Theoretisch gezien als de regen recht van boven kwam was ik minder nat geworden, in combinatie met de harde wind kwam de regen van opzij en hielp het niet echt of echt niet. Maar op Curacao zijn de glazen natuurlijk half vol ;). Ik stond bij de douche te schuilen samen met de Duitse vader van een mede therapiegenootje. Zijn Engelse vocabulair bestond uit yes, no en maybe waardoor het gesprek al snel stokte. Toen het ietsiepietsie minder werd renden we naar Olaf (en naar zijn vrouw) maar die plek was eigenlijk minder goed dan die van ons. In de tussentijd deed Emily haar ding in het water. Ze mocht ook weer met Nubia zwemmen waardoor ze de handpush (Nubia duwt dan met haar snuit tegen Emily haar handje die op haar rug in het water ligt, super chill), de belly ride, met de bal, de ring, nou ja alles waar je graag van dichtbij een foto van wil maken. Ze was echter op verre afstand in de stromende regen waardoor je er niets van zag en we het moesten doen met de verhalen van Christine. 
Het hele sea aquarium is niet gebouwd op zo lang zoveel regen (weeronline vond het trouwens maar 0,3 mm) dus Richard de medewerker waar we altijd mee kletsen was flink in de weer om alles droog te maken. Eenmaal thuis heb ik het gewoon koud. We zetten een kopje thee om warm te worden en ik word meteen lekker huiselijk. Ik verzamel de handdoeken, gooi er een wasje in, breng het afval weg en ruim wat op. De zon moet snel weer gaan schijnen ;).  Het blijft bizar om alles bij elkaar te gooien, glas, plastic, papier. Wat fijn dat ik er zo gewend aan ben dat het bij elkaar gooien echt slecht voelt. 
Om half 12, kunnen er weer spijkerbroeken gemaakt worden van de lucht. Dat zeiden we vroeger altijd als we (weer) slecht weer hadden op vakantie. Als de lucht dan grijs was en er kwam wat blauw te voorschijn, kijk ik zie al een spijkerbroek! Wel een korte of maar met een pijp, zei dan een van ons die er wat chagrijnig van werd…meestal ik dus ;). Maar omdat het droog is en de zon af en toe doorbreekt besluit ik mijn meiden van het dolfijnentrainersprogramma op te halen. Ze mochten meelopen met de trainster. Hartstikke leuk , ze leren veel over de dolfijnen maar ook over vis, afwegen en welke visjes ze lekker vinden. Maar ze leren ook hoe ze de trucjes aanleren en dat gaan ze naspelen. Iemand gaat de gang op en de trainster heeft iets in haar hoofd, als je het goed doet blaast ze op het fluitje, doe je het niet goed, hoor je niets. Super moeilijk, wel erg leuk. Rozie had haar zinnen gezet op een cadeautje (dat mag ik natuurlijk niet verklappen) en op een lifeguard trui dus het winkeltje werd voor ons open gedaan en mijn grote dame liep smilend het sea acquarium uit. 

Na de lunch wilde ik nog wel een dolfijnenshow zien. Het was degene van Phil Collins dus ik heb alleen Emily gefilmd en niks van de show gezien ;). Daarna langs de ijssalon om een cadeaubon te shoppen voor alle begeleiders en een tafeltje te reserveren. Dit keer lijkt een dak boven ons hoofd belangrijker dan voetjes in het zand. En nu ik dit zit te typen, een kwartier voordat we weg moeten is dat volgens mij een hele goede keus.

We gaan nog even zwemmen. Emily zwom ondanks haar A toch nog veel met haar vest. Het gaat echt heel goed dus nu is zonder meer standaard dan met, hoe fijn is dat. Helaas duikt ze het spookje iets te dicht bij het trapje op waardoor ze gehavend uit de strijd komt. 
Madelief checkt nog even de  begraafplaats van ons hagedisje, hij is weg…
“Waarom is de hagedis nu al van zijn begrafenis weg gegaan”? Tja geef daar maar eens een goed antwoord op.

Om jullie toch nog een tikkie jaloers te maken, want bij jullie was het vandaag een stuk droger dan bij ons ;), ik ga me omkleden en uit eten! Wel een keertje in een lange broek ;). Het is tenslotte maar 26 graden. 

Heerlijk gegeten! Achter ons een gezin met drie kids waarvan er eentje continu huilde. Heerlijk om daar vanaf te zijn. Maar wat een beginnelingen ondanks de twee grotere kids. Ze hadden de jongste achter papa gezet, als een soort derde rangsplek. Dom natuurlijk. De jongste moet op de beste plek zitten, veel te zien hebben. Beetje amateuristisch ;), en de rest van het restaurant heeft er last van. 

Bij het kindermenu zit een fruitspiesje, Maatje kijkt bedenkelijk bij het stukje appel met de rode schil, thuis wil ze ook het liefst een groene appel. Ik zeg dat het hier misschien een andere soort appel is, dat ze het even moet proberen ‘nee mam, ik hapte en toen zakte ik er doorheen, het is hetzelfde’.

Olaf bietst de laatste frietjes van Madelief. Ze kan het allang niet meer op maar is bang dat haar ijsje aan haar neus voorbij gaat. Ze checkt het even bij Olaf….nee dat kan dan niet…’mag ik dan mijn frietjes terug’?

Er staan leuke lampjes op tafel en hoe geinig als je ze omdraait worden ze roos. Leuk spel! Ineens staat de serveerster aan onze tafel, wat ze voor ons kan betekenen. Uhhhh, we hebben het lampje op rood gezet. Blijkt het een manier om de serveerster te roepen…we gaan duidelijk thuis te weinig uit eten. Het deed ons denken aan onze honeymoon toen we op onze laatste bestemming waren en olaf ver moest lopen naar de bar. Die man maar uitleggen, use the flag, use the flag. We snapten er niets van. Bleek er onder ons strandbedje een vlag te liggen die je rechtop moest zetten als je wat wilde bestellen. We zijn duidelijk nog niet klaar voor de postcodeloterij hoofdprijs ;).