Dag 13: Onze eigen wereld erfgoedlijst

24 februari 2021 - Curaçao, Nederlandse Antillen

Onze eigen wereld erfgoedlijst

Wij zijn dol op tradities. Als iets leuk lijkt te gaan worden, dreigt het soms vooraf al op onze zeer lokale erfgoedlijst gezet te worden. Zoals bijna ons slaapfeestje met oud en nieuw. Maar dat was zo vreselijk dat ze de lijst toch niet heeft gehaald ;).
Maar vandaag stonden er veel dingen op ons lokale erfgoedlijstje, het barstte vandaag van de herhalingen, heerlijk ;).

Wat een fijne dag om op terug te kijken. Vandaag was de verplaatste dokdag voor de meiden. Omdat de trainster nog steeds op de catwalk zit en niet op het dok hadden ze afgesproken dat ze eventueel even zonder Emily op het dok zouden gaan zitten omdat je dan heel dicht bij de dolfijnen bent en niet 1,5 meter erboven. Maar Emily ging ook naar het dok en mocht even met Nubia spelen. We hadden aangegeven dar we het echt heel jammer vonden dat Emily nu bijna geen kunstjes kon doen. Dus ze zouden een kwartiertje van dolfijn wisselen. Niet zo gebruikelijk want de dolfijn voelt zich al snel verbonden met zijn of haar zwemmer. 
Maar hoe leuk was het om van dichtbij Emily te zien genieten van het spelen met de bal, een dikke kus en als finishing touch eindelijk de bellyride (zie filmpje). Ook Rozemarijn en Madelief mochten lekker aaien, kussen, vinnen schudden etc. ook voor hun een heerlijke ochtend. 
Na de therapie gingen Olaf, Emily en ik naar de oceanlens. Een soort duiken op 5 meter diepte alleen ga je gewoon met een trap naar beneden en lig je heerlijk droog op een bedje naar de vissen te kijken. De andere twee gaan dat donderdag met het brusjesprogramma doen. Erg leuk om zoveel vissen te zien en ze op te zoeken op de kaart. Daarna met zijn drietjes naar het winkeltje waar ik met Rozie en Maatje had ge-pre-shopt zodat Olaf de shopsessie aankon. Kijk die, die en die, passen en klaar :-). 
Meiden opgehaald en daarna naar Willemstad. Daar heerlijk gelunched op het plekje waar we (bijna) de vorige keer zaten. Super leuk, je zit op een soort vlonder net boven de zee waar de golven op de rotsen breken. Je wordt net niet nat. Maar geweldig uitzicht en prima eten. De vorige keer schreef ik over de krabben die we steeds bekeken. Olaf zat het verst van de zee af maar had zijn ‘vissen ogen’ aangezet. Binnen no time had hij één en daarna nog een murene gespot. Dit keer waren ze zwart met een dunne witte streep. Hij moest mij wel vijf keer wijzen wilde ik hem ontdekken. Nou wist ik niet dat ze ook zwart met een streepje konden zijn, anders had ik ze vast als eerste gezien ;). Na het eten gooide de eigenaar van het restaurant de schelp van Olafs bord in het water. Al snel kwamen er 6 dikke murenen te voorschijn die over elkaar glibberden. Toen wij trots vertelden dat we er wel zes of waren het er zeven hadden gezien, gaf hij aan dat er ook wel eens dertig te voorschijn kwamen. Gatver, ik vond dit al te veel glibberende flexibiliteit. 
Na de lunch gingen we nog even shoppen. Natuurlijk nadat we bij de letters van Curacao weer een  foto hadden gemaakt. Rozie wist gewoon nog bij welke letter ze toen stond! De kleinste dames kregen in nog net niet elk winkeltje een armbandje of vlaggetje cadeau. Het shopt trouwens best lastig, er zijn guldens, dollars, euro’s maar ook 10% korting, 20% korting, fixed prices en een extra shirtje als lokkertje. Lastig om dan vervolgens te checken of de korting die ze tussendoor vertellen ook uiteindelijk is meegekomen in de eindafrekening. Aan de andere kant, ze hebben het echt wel moeilijk nu al die toeristen weg (moeten) blijven, dus een beetje extra is niet zo heel verkeerd.

De tijd vliegt when you are having fun dus we liepen gewoon nog even voor het gevoel een stukje over de pontjesbrug, maakten foto’s van de idioot hoge Julianabrug (56 meter hoog) en liepen terug langs de floating market die al lang niet meer float ;). Met twee grote stukken watermeloen en ook nog snel even één winkeltje in, want die korte broek is ondanks de ontbrekende Curacaose billen toch echt wel geinig, gaan we weer richting auto. 

Bijna thuis ligt er op de stoep een aangereden dode straathond. Ik zeg het tegen Olaf. “Sliep hij niet?” “Ehh nee, met zoveel bloed uit zijn bek niet nee.”
Madelief: “ Wat is er?” 
“ Niks liefie”, zeg ik. 
Olaf: “Een dode hond op de stoep. We eten vanavond gebakken hond!”
“Getver”, aldus Madelief. Tja en zo zit je er toch met zijn tweetjes net even anders in ;).

Eenmaal thuis moet er ondanks de vermoeidheid van de volle dag toch nog even gezwommen worden. Na twee huilsessies, wel eerlijk verdeeld, ploffen ze op de bank voor de tv.
Na een borrel bestaat het avondeten uit geroosterde boterhammetjes, groot lunchen en avondeten past gelukkig bij niemand van ons ;).

Morgen mee lopen met de dolfijnentrainster!

Foto’s

1 Reactie

  1. Zus:
    24 februari 2021
    Goed verhaal weer😂😂😂